เอาล่ะ รวบรวมความคิดกันใหม่
โดยรวมแล้ว เรื่องไม่รู้นี่ ผมเฉยๆ นะครับ ไม่มีใครรู้ไปหมดทุกเรื่อง
และบางเรื่องในสังคมปัจจุบัน เราก็มองว่ามันไม่น่ารู้ไม่น่าศึกษา
สิ่งที่แตกต่างออกไปในปัจจุบันคือ การเข้าถึงสื่อการศึกษาที่ปัจจุบันง่ายมากๆ
สมัยก่อน หนังสือนิยายวิทยาศาสตร์หรือนิยายคลาสิกดีๆสักเล่ม หายากแสนยาก ... เรื่องสั้นหรือหนังาือที่จะให้อ่านเกี่ยวกับทางวทิยาศาสตร์ ไม่ค่อยมี
ที่บ้านมีแต่หนังสือเดือนตุลา กองพะเนิน
ตอนอยู่ห้องสมุดโรงเรียนอัสสัมชัญผมยืมหนังสืออ่านวันละสองถึง
สามเล่ม ตั้งแต่อยู่ม1-5 แทบทุกวัน เพราะรู้ว่าของพวกนี้สมัยนั้นหาอ่านยาก
สมัยไม่มีgoogle จะหาหนังสือบางเล่ม ต้องเสาะหาจากบัตรห้องสมุด ต้องถ่อไปศาลายาเพื่อไปนั่งxeroxกลับมา บางเล่มต้องโทรศัพท์ไปขอให้ทางห้องสมุดที่เชียงใหม่xeroxแล้วส่งมา
สมัยนี้เหรอ หนังสือออกมาเต็มไปหมด
จะอ่านเรื่องอะไรก็แสนง่าย หรือกดโน่นนี่นิดนึง ตาลุงกูเกิลก็อ้วกออกมาเต็มไปหมด
ดังนั้นเพียงแค่อยากจะรู้นั้นเป็นเรื่องที่แสนง่าย เสาะหาเล็กน้อยก็ได้ไม่ต้องใช้กำลังวัตรแบบสมัยก่อน
แต่ที่ผมไม่ชอบก็คือ
เรื่องบางเรื่องเป็นเรื่องที่ไม่เกินความพยายามในการหาคำตอบ คำตอบมันง่ายแสนง่าย คนบางประเภทกลับไม่หา ไม่หาไม่พอ ยังออกมาวิจารณ์ในแง่ลบออกมาพูดจาเสียๆหายๆ พอเจอผู้รู้เขามาเถียงด้วยข้อมูลจริง กลับต่อว่ากลับ
เรียกว่าบางครั้ง คนบางกลุ่มใช้"ตรรกะ" และ "ความนึกฝัน"ของตนเองในการหาคำตอบที่มันมีอยู่แล้ว พอได้คำตอบไม่ตรงกับความจริง ยังเอาไปบอกว่าสิ่งที่เป็นความจริงนั้นผิด
