หน้า: 1 [2] 3 4 5
 
ผู้เขียน หัวข้อ: * * * ก ร ะ จู๋ . . ข า ย ตั ว กั น เ ล ย * * *  (อ่าน 46223 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้
 กรี๊ดดดดด กรี๊ดดดดด กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

กาก



ตอนที่วาดนั้น ..เหมือนผมขาดอะไรบางอย่างในชีวิตไป ..
จำไม่ได้แล้วว่า มัน คืออะไร??
ภาพของ คน จึงออกมา แหว่งๆ ไม่ครบ 32
และไม่รู้ทำไม ว่า ผมถึงชอบวาดให้ เล็บมือ เป็นสีดำตลอดเลย??






ช่วงที่ยังทำงานในออฟฟิศ ทำงานกันหนักมากๆ
เข้างาน 8 โมงเช้า เลิกงานตีสอง นอนใต้โต๊ะทำงาน
ตื่นเก้าโมงเช้า ทำงานต่อจนข้ามคืนของอีกวันนึง

ทำงาน กิน นอน อยู่กับรุ่นพี่อีก 2 คนที่ออฟฟิศ
เลยเป็นที่มาของภาพๆนี้ครับ

(ใช้เวลาวาดแป๊บเดียว เพราะวาดในระหว่างช่วงทำงาน เหนื่อยมากๆ)

บันทึกการเข้า
ก็ถึงว่ามันมีกลิ่นโจโจ้ กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

ทำมาหากินด้วยการเปิดร้านสกรีนเสื้อยืด จ้ะ




WELCOME TO THE DARK-SIDE

สมัยนู้น บังเอิญเดินเข้าไปในร้านเครื่องเขียน
ที่ติดถนนใหญ่ แถวๆสะพานควาย
ไปเจอไส้ดินสอแท่งใหญ่ (หรือผมเรียกเองว่า ดินสอกระสือ เพราะมีแต่ไส้ ไม่มีด้ามจับ)
ไม่แน่ใจว่า เรียกว่า ชาโคล์ (Charcoal) รึเปล่า
เลยลองซื้อมาเขียนเล่นดู ปรากฏว่า มันส์มือมาก
ละเลงสีดำได้สะใจ ดำทั้งกระดาษ ดำทั้งมือด้วย

นี่เป็นรูปแรกๆ ที่ทดลองเขียนครับ
ตอนเขียน จำได้ว่า ไม่ค่อยสบาย เหมือนๆจะเป็นไข้
ปวดหัวตึ้บๆ คล้ายๆ เลือดไหลมาคั่งอยู่ที่หัว
เลยออกมาเป็นเด็กตัวดำ ยืนกลับหัวในชุดคนไข้ ครับ






อันนี้ วาดเอามันส์ เส้นหลักไม่ค่อยพลิ้วแล้ว
ออกแนวตรงๆ ดิบๆ หน่อยครับ เพราะเวลาใช้ชาโคล์
มันเขียนรายละเอียดเล็กๆค่อนข้างยาก แต่เส้นหลัก เขียนมันส์มาก





อันนี้เป็นภาพของตัวผมเอง เค้าเรียกว่า ภาพ SELF-PORTRAIT หรือยังไงนี่แหละครับ ไม่แน่ใจ
ผมพยายามวาดให้ภาพเดียวกันสองภาพนี้ เป็นภาพตอน เด็ก และ แก่
โดยสลับสีขาวเป็นดำ ดำเป็นขาว ใน PHOTOSHOP น่ะครับ

จนออกมาเป็น ภาพที่เห็น ครับผม


มีอยู่ครั้งนึง สมัยเรียนมหาวิทยาลัย
ผมกิน-นอน อยู่ในหอพัก ที่อยู่รวมกับเพื่อนร่วมห้องอีก 2 คน
ผมวาดรูปๆหนึ่ง แล้วดันลืม วางทิ้งไว้บนโต๊ะ
พอมันกลับมาเห็น .. มันตกใจมาก
จากนั้น .. ผมวาดอะไรไว้ จึงไม่เคยเอาให้ใครดูอีกเลย

รูปบางรูปจึงเอามาลงให้ดูไม่ได้ครับ
มันดู น่ากลัว และ มันส์มือ ไปหน่อย (จริงๆ ก็ไม่หน่อยหรอกครับ)
หมายถึง .. ถ้าได้ดูแล้ว จะรู้สึกว่า ผมออกแนวโรคจิตมากๆ น่ะครับ

เด๋วมาลงต่อนะครับ


บันทึกการเข้า
เจ๋งสุดๆ กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

โอยตาย สุดยอด ภาพแรกตอนจับไอ้แท่งนี่ก็สุดยอด กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

ทำมาหากินด้วยการเปิดร้านสกรีนเสื้อยืด จ้ะ
ภาพที่วาดตัวเอง สีดำ สีขาว นี่แจ่มมากเลย  กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

สุดยอดเลยอ่ะ  กรี๊ดดดดด กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า
เท่ห์มาก  กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า


ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะครับ

ต่อไปเป็น การเขียนรูปผสมคำบ่นของผม
มาแบบ ComboSet ครับ ...

(ผมเขียนในช่วงต้นปีที่แล้วครับ)

v
v
v


ที่ผมไม่ได้แหงนหน้าขึ้นมอง (อหิวาต์) อะไรเลย !!!
นอกจากไอจอสีดำรูปสี่เหลี่ยมแบนยาว
ที่วางอยู่ใกล้ๆ กันกับเคสคอมพิวเตอร์ตัวเก่าๆ เครื่องใหญ่บะลั่กกั้ก
 

.. ผมกำลังถูก "โคตรแห่งงาน" รุมกินโต๊ะ

 
แค่ลำพังตัวงานก็บึ้มอยู่แล้ว .. ซ้ำด้วย การแก้งานแบบบ้าระห่ำของคุณลูกค้า
นี่ขนาดทำงานอยู่ข้างเตียงนอนของตัวเองแท้ๆ
ยังแทบไม่มีเวลาให้ผมหลับแบบเต็มอิ่มเลยสักคืน
มิหนำซ้ำ ยังเก็บงานไปแก้ในฝันอีกต่างหาก
  

งานของผมเป็นงานป้ายของสถานที่ท่องเที่ยวที่เกี่ยวกับพืชพันธุ์ไม้ และป่าชนิดต่างๆ
ตอนถูกรุ่นพี่ลากไปร่วมทำงานใน โรงงานนรก นี้ด้วยกัน
เป็นอะไรที่ทั้งดีใจ และหวาดหวั่น (คงเป็นลางสังหรณ์ถึง หายนะ ในภายหลัง)


ผมวาดรูปนี้ไว้ก่อนที่จะเริ่มงาน ...
ด้วยสีน้ำมัน รุ่น นารีอุปถัมภ์ (สาวซื้อให้) บนไม้ MDF ขนาด 60*40 ซม.
 






« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07 พ.ย. 2012, 08:44 น. โดย nakaktee » บันทึกการเข้า



วันแรกที่เริ่มจับงานแบบเป็นจริงเป็นจัง
รู้สึกลึกๆกับตัวเองว่า มันต้องเป็นงานที่ผมต้องกระอักเลือดแน่ๆ
เพราะ ผมแทบจะ งง กับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับงานชิ้นนี้
ข้อมูลจำนวนมหาศาล งานป้ายที่ต้องติดตั้งตามเส้นทางเป็นร้อยป้าย
รูปถ่ายที่ใช้ในการคัดเลือกนับพัน ..
 
โอ้ว .. การนั่งใบ้รับประทาน จึงเป็นอะไรที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ
 
...

ผมใช้เวลา วน อยู่กับข้อมูลที่วางกองเป็นภูเขา
ยังดีที่รุ่นพี่ของผม ก็มานั่งมั่วอยู่ด้วยกัน
ความยากของมันอยู่ตรงที่ มันมีข้อเท็จจริง เกี่ยวกับตัวงาน ที่เราไม่สามารถมั่วเองได้
ซึ่ง ขัด กับหลักการการทำงานของผมเป็นอย่างมาก
 
เพราะผม แม่มมั่ว ตลอด ..
อันนี้ รุ่นพี่และคนรอบข้างตัวผม รู้ดี
 
เมื่อ ศิลปะแบบโคดมั่ว โคจรมาปะทะกับ ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์
 
ความอิ๊บอ๋าย จึงบังเกิด บนสมองอันน้อยนิดของผมทันที
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ..
 
จนวันนี้ ผมก็ยัง งงๆ กับข้อมูลบางตัวอยู่เลย !!!
 

เวลาทำงานนี้ ผมแทบนั่งกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ จึงเป็นที่มาของภาพข้างล่างนี่ครับ






 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07 พ.ย. 2012, 08:44 น. โดย nakaktee » บันทึกการเข้า


อันนี้ เป็นภาพบางส่วนของงานที่ทำในตอนนั้นครับ (นรกมากครับ)

BEFORE





AFTER





ใครเคยไดคัทงานแบบข้างบน คงจะรู้ดีว่า .. นรกมากมาย

ตามด้วย ..
คอมพิวเตอร์ของผม แฮ้งค์กระจาย รวนเป็นว่าเล่น ในช่วงเวลานั้น
งานสะดุด อยู่บ่อยๆ .. ข้อยจะทำยังไงดี ???

รูปนี้วาดตอนกำลังหัวเสีย .. ฮึ่มๆ






 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07 พ.ย. 2012, 08:46 น. โดย nakaktee » บันทึกการเข้า
สายมั่วสุดขอบมาเจอสายวิชาชีพที่เอาจริงเอาจังแบบห้ามตลก กร๊าก
บันทึกการเข้า

ทำมาหากินด้วยการเปิดร้านสกรีนเสื้อยืด จ้ะ

ทนไม่ไหว .. เลยแอบแว่บไปเดินเล่น สวนจตุจักรครับ
เดินอยู่ครึ่งค่อนวัน

ตรีนเกร็งกันเลยทีเดียว






แต่สุดท้าย งานก็เสร็จไปได้ด้วยดีครับ

และรู้สึกว่า ตัวเองเก่งขึ้น ใจเย็นขึ้น
เลยวาดเป็นรูปนี้ออกมา .. ประมาณว่า เนื้อตัวเอง อร่อย ขึ้นเยอะเลยยย.. งั่มๆ





บันทึกการเข้า
เหมือนมานั่งฝอยๆ เส้นที่หงิกๆ เป็นภาพนี่ อดทนน่าดู  โวย
บันทึกการเข้า

หน้า: 1 [2] 3 4 5
 
 
Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.21 | SMF © 2006-2007, Simple Machines | Thai language by ThaiSMF Valid XHTML 1.0! Valid CSS!