หน้า: 1 2 [3] 4 5 6 7 8
 
ผู้เขียน หัวข้อ: ของเยอะจนแม่เอาไปทิ้ง (แตกหน่อซะเลย)  (อ่าน 29939 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้
ไม่เคยเห็น ไม่ล่ะ
ที่อยู่กะลังลูกเหมียวเหรอ
บันทึกการเข้า

ที่สุดถ้ามันจะไม่คุ้ม
แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยได้จดจำ
ว่าครั้งนึงเคยก้าวไป...
ช่าย
บันทึกการเข้า

ทำมาหากินด้วยการเปิดร้านสกรีนเสื้อยืด จ้ะ
ที่เขียนว่า เครื่องนึก เครื่องคิด เครื่องเขียน ใช่ป่าว
ยังจะถามเลยว่าข้างในมีไรมั่ง
บันทึกการเข้า

ที่สุดถ้ามันจะไม่คุ้ม
แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยได้จดจำ
ว่าครั้งนึงเคยก้าวไป...
เหมียวไม่เล่นลังพังแล้วเหรอ
บันทึกการเข้า

ตามหารักแท้ค่ะ โฮกกก
เสื้อนักเรียนที่มันเขียนกันเยอะๆ
เครื่องเขียนของน้าที่เป็นสถาปนิก (ตายแล้ว)
กลักสีน้ำ บัตรสตาฟสมัยทำกิจกรรมมหาลัย
จุลสารที่เคยจัดอาร์ตเวิร์ก โปสเตอร์งานดีๆ
ใบประกาศผลเอนท์ ใบแจ้งเกรด ฯลฯ

ไม่กล้าทิ้งเลย (เหงื่อแตกพลั่ก) เลยขนมาจากเพชรบุรีเมื่อเดือนก่อนนี้เอง
บันทึกการเข้า

ทำมาหากินด้วยการเปิดร้านสกรีนเสื้อยืด จ้ะ
ของพวกนั้น คือของที่ต้องเก็บเลยแหละพี่แอน  กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

ตามหารักแท้ค่ะ โฮกกก
เอ๊ะ
เหมือนใบประกาศเกรดพี่แอนมันจะอยู่แถวที่โต๊ะพี่แอนไม่ใช่เหรอ
บันทึกการเข้า

ที่สุดถ้ามันจะไม่คุ้ม
แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยได้จดจำ
ว่าครั้งนึงเคยก้าวไป...
ก็นั่นแหละ ตอนนี้ย้ายไปไว้โถงบันไดแล้ว
เดี๋ยวกลับบ้านคราวหน้าว่าจะเอาการ์ตูนวาดเองสมัย ป.5-ป.6 มาเก็บที่นี่อีก เกย์ออก
บันทึกการเข้า

ทำมาหากินด้วยการเปิดร้านสกรีนเสื้อยืด จ้ะ
เอามาโชว์ด้วยสิ หมีโหดดดด

เออ เราจะแยกยังไงว่าของอะไรน่าเก็บไม่น่าเก็บคะ
ของที่มันหาไม่ได้อีก งี้เหรอ
บันทึกการเข้า

ที่สุดถ้ามันจะไม่คุ้ม
แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยได้จดจำ
ว่าครั้งนึงเคยก้าวไป...
แม่อร
เก็บชีวประวัติอรตั้งแต่เกิด
ภาพถ่ายครั้งแรก
รอบพิมพ์เท้า มือ
ฟันขึ้นวันแรกวันไหน
คืบได้ครั้งแรกวันไหน
พูดได้วันไหน พูดคำว่าอะไร
ภาพวันเกิดครั้งแรก
ไป รร วันแรก
เพื่อนคนแรก
ตัวหนังสือที่อรเขียนตอนเด็กๆ(จดหมายถึงแม่) เป็นภาษาต่างดาวเพราะเขียนไม่เป็น
มีรูปมีหลักฐานเก็บไว้หมดเลย  กรี๊ดดดดด


วันนั้นยุ่งนั่งอ่าน อายจัง กร๊าก

ปล. แม่น่ารักจัง  ยิ้มน่ารัก
บันทึกการเข้า

ตามหารักแท้ค่ะ โฮกกก
บางทีดูๆไปก็น่าเก็บหมดเลยครับ แต่ไปๆมาๆมันก็ค่อยๆลืมไปจนไม่มีความสำคัญต่อชีวิตประจำวัน แต่ว่าครั้งไหนที่ได้ไปคุ้ยๆมาดูก็ทำให้นึกถึงความทรงจำสมัยนั้นทุกทีเลย
บันทึกการเข้า
แม่อร
เก็บชีวประวัติอรตั้งแต่เกิด
ภาพถ่ายครั้งแรก
รอบพิมพ์เท้า มือ
ฟันขึ้นวันแรกวันไหน
คืบได้ครั้งแรกวันไหน
พูดได้วันไหน พูดคำว่าอะไร
ภาพวันเกิดครั้งแรก
ไป รร วันแรก
เพื่อนคนแรก
ตัวหนังสือที่อรเขียนตอนเด็กๆ(จดหมายถึงแม่) เป็นภาษาต่างดาวเพราะเขียนไม่เป็น
มีรูปมีหลักฐานเก็บไว้หมดเลย  กรี๊ดดดดด


วันนั้นยุ่งนั่งอ่าน อายจัง กร๊าก

ปล. แม่น่ารักจัง  ยิ้มน่ารัก

น่ารักจริงๆ ด้วย กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

ที่สุดถ้ามันจะไม่คุ้ม
แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยได้จดจำ
ว่าครั้งนึงเคยก้าวไป...
ของบางอย่าง ยังไงก็ทิ้งไม่ได้ครับ  เพราะมีค่ากับตัวเรา
...
แต่ของบางอย่าง คุ้ยไปคุ้ยมา ก็เกิดอาการอยากทิ้ง... ก็ทิ้งไป
ส่วนใหญ่จะใช้วิธี
- เก็บไว้นานๆ เผื่อไว้ใช้
- พอไม่ได้ใช้ เอามาเก็บไว้ที่เดียวกัน ใส่กล่องและเขียนวันไว้ที่ข้างกล่อง
- ผ่านไปสักพัก (1-2ปี) คุ้ยออกมา และแยกของที่คิดว่าไม่ได้ใช่แน่ๆทิ้งไปเลย  หมีโหดดดด
โดยทั่วไปใช้เวลา 2-3ปีต่อ1process
ของที่ไม่ใช่กระดาษ ของที่มีประโยชน์เฉพาะคุณค่าทางใจต่อเราคนเดียว ทิ้งหมด  โวย ก่อนทิ้งถ่ายรูปเก็บไว้แล้วwriteลงCD
จากนั้นเข้าสู่processสุดท้าย
"หาซื้อของใหม่มาไว้ในบ้าน"  กร๊าก
บันทึกการเข้า

ฝันซ่อนสับสนวุ่นวาย หย่อนคล้อย



เสียดายกระดาษ A4 ใช้ด้านเดียวกันบ้างมั้ย  กรี๊ดดดดด
บันทึกการเข้า

เราจะต้องการอะไรมากมายไปกว่า อะไรมากมาย
ผมเก็บไว้ตลอดเลยครับ เสียดาย เก็บได้เป็นรีมแล้วมั้ง  หมีโหดดดด เอาไว้สเก็ทช์รูปเล่น
บันทึกการเข้า
หน้า: 1 2 [3] 4 5 6 7 8
 
 
Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.21 | SMF © 2006-2007, Simple Machines | Thai language by ThaiSMF Valid XHTML 1.0! Valid CSS!