ความฝันยาวสิบนาทีเมื่อเช้า เริ่มตอนหกโมงสิบห้า
องก์หนึ่ง
เรากำลังอยู่ระหว่างการเดินทางเที่ยวเล่นตามประสา
ฉากเปิดอยู่บนรถบัสสายยาว ที่รู้อยู่ว่า เราจะลงเร็วๆ นี้แหละ ไม่ได้ไปจนสุดสาย
มีเพื่อนร่วมทางอีกสองคน นั่งอยู่ด้านหลัง เรานั่งมองถนนอยู่ตรงที่นั่งหน้าสุด
องก์สอง
เรามาถึงที่พักสำหรับคืนนั้นแล้ว เหนื่อยมาก รู้ตัวว่าต้องหลับให้สนิทเพื่อจะเดินทางวันรุ่งขึ้น
ที่พักเป็นบ้านชั้นเดียว มีหน้าต่างโปร่งๆ รอบ มันไม่เชิงเป็นกระจก เหมือนเป็นมุ้งลวดมากกว่า
ด้านนอกและด้านในมองเห็นกัน
มองออกไปที่หน้าต่างด้านข้างตัวบ้าน คนขับรถบัสคันที่นั่งมา ซึ่งควรจะเป็นสายยาว กลับมาแอบนั่งหลับอยู่
เรากับเพื่อนๆ ก็กำลังจะเข้านอน แต่แล้วมือถือเราก็เดี้ยงจ้ะ ส่งเสียงดังเป็นพักๆ ไม่ยอมหยุด
มันเป็นเพลงที่เพราะดี แต่กูจะนอนไง ก็พยายามดูเซ็ตติ้งมือถือว่ามีอะไรผิดพลาดมั้ย
ทำยังไงก็ปิดเสียงไม่ได้ แต่ก็พยายามจะนอน คนขับรถหัวเราะเยาะเราอยู่ด้านนอก แต่ไม่สน ก็จะนอน
องก์สาม
แก๊งมอเตอร์ไซค์ มาจอดรถที่หน้าบ้าน ดูเถื่อนถ่อยมากๆ เลย
เราก็ยังคง ไม่แคร์ พยายามจะหลับ ทั้งๆ ที่มือถือดังและแก๊งมอไซมาสุมกันอยู่หน้าบ้าน
แต่คนขับรถบัสบอกว่าแก๊งมอไซท่าทางอันตรายมาก
เลยวางแผนว่าจะให้เพื่อนเราอารักขาคนขับออกไปที่รถบัส แล้วจะขับมารับเรา
เราคิดว่า ตกลงกูจะไม่ได้นอนใช่มั้ยเนี่ย แล้วลุกขึ้นมองดูทั้งสามคนเดินฝ่าแก๊งมอไซที่น่ากลัวออกไปที่รถบัส
แล้วคนขับก็ขึ้นรถ ขับหนีไป ทิ้งเพื่อนเราให้ยืนเหวออยู่ เสียงมือถือยังดังระงม แก๊งมอไซหัวเราะเยาะเราที่เราจะไม่ได้นอน
เฮ้อ.. ต้องเป็นชั้นอีกจนได้ ที่ต้องจัดการแก๊งมอไซ จะนอนซักหน่อยอะไรกันนักกันหนา
ก็เลยตัดสินใจว่า กูไม่นงไม่นอนมันก็ได้วะ
แล้วก็ตื่น
แอ๊พปลุกดังระงมมาแล้วสิบนาที
ฮาตัวเองมาก แอ๊พปลุกก็เอาไม่อยู่ ต้องส่งคนขับรถบัสกับแก๊งมอไซมาช่วยปลุก
วันนี้ทุกๆ คนทำดีมาก มาทำงานตรงเวลาเป๊ะๆ
