ผมเคยสอบติด สอวน. ตอนอยู่ ม. 5 ครับ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร
สมัครไปสอบตามเพื่อน เห็นเพื่อนเค้าไปสอบๆกัน
ปรากฏว่า สอบติดคอมฯ ซะงั้น เข้าไปกามั่วๆ ติดเฉยเลย
ค่าย สอวน. ที่ผมไปเข้าอยู่ที่ ม.เทคโนโลยีสุรนารีครับ เป็นมหาลัยไกลเมืองของโคราช
มีเพื่อนจากโคราช สุรินทร์ บุรีรัมย์ ศีรษเกษ ส่วนผมกับเพื่อนอยู่ชัยภูมิ
บรรยากาศในค่ายตอนแรกก็เกร็งๆ เลยอยู่กับเพื่อนโรงเรียนเดียวกันซะมากกว่า
หอพักที่เด็กค่ายอยู่เป็นหอพักนักศึกษาครับ ซึ่งอยู่โซนเดียวกับหอหญิง
เด็กนักเรียนขาสั้นจึงมองนักศึกษาว่าแจ๋มซะรึเกิน นอกเรื่องไปแล้ว
การเรียนในค่ายเป็นเนื้อหาเดียวกันกับของปีหนึ่งในมหาวิทยาลัย
นั่งเรียนเขียนโปรแกรมภาษาซีทั้งวัน ส่วนผมเป็นเด็กหลังห้อง นั่งเรียนแถวสุดท้าย
อาศัยจอมอนิเตอร์บังอาจารย์ที่สอนหน้าห้องไว้แล้วแอบเล่นเกม
แลนเคาเตอร์ยิงกันหลังห้องกับเพื่อนสี่คนแถวหลังที่นั่งเรียงๆ กัน
เอาง่ายๆ ว่าพวกผมที่เอาสนุกกันครับ ไม่ได้จริงจังในวิชาการซะเท่าไหร่
พวกที่ตั้งใจเรียนจริงๆ ก็จะมากจากราชสีมาวิทยาลัย กับ มารีย์ในโคราช
พวกเขาเหล่านี้เป็นคนตั้งใจเรียน อาจารย์ถามอะไรตอบได้หมด
ให้เขียนโปรแกรมยากๆ ก็เขียนได้ ไม่รู้มันไปเก่งมาจากไหน
ส่วนพวกค่ายอื่นๆ ก็คร่ำเคร่งไปกับวิชาเรียน หลับบ้างก็มี
เรียนเสร็จบางวันก็จะมีกิจกรรมสันทนาการแบบในมหาลัยครับ
มีพี่เลี้ยงที่อยู่ปีหนึ่งมาคอยเล่นๆ สนุกๆ
บางวันก็เตะบอลกับเพื่อน นั่งดูสาวๆ มหาลัยวิ่งออกกำลังกายกัน
บางคืนที่เลี้ยงก็เล่าเรื่องผีให้ฟังยันเช้าเลย
สาวๆ ในค่ายวิ่งออกกำลังกายก็มี น่ารักๆเยอะแยะ พวกผมนี่แอบมองกันจนเค้าอาย
ซักพักก็ปล่อยไปนอน โดยปกติแล้วกลุ่มพวกผมจะไม่ค่อยนอนกัน เพื่อนโรงเรียนอื่นก็เช่นกัน
กิจกรรมตอนกลางคืนที่สนุกสนานที่สุดแล้วก็จะมานั่งล้อมวงตีไพ่กัน
ที่ค่ายจะมีเบี้ยเลี้ยงให้วันละร้อยบาท หักค่าอาหารกลางวันยีสิบ
ที่เหลือจะเป็นต้นทุนในการเล่นไพ่ของผีพนันทั้งหลาย
ตีสามตี่สี่ค่อยนอนกัน ตื่นอีกทีไปเรียนตอนแปดโมงเช้า
ยิ่งถ้าเป็นคืนวันศุกร์นี่จะเล่นไปยันเช้าเลย เพราะวันเสาร์ไม่มีเรียน
แล้วยิ่งวันนี้เบี้ยเลี้ยงออก ทุนหนักกันทุกคน มีเงินมาให้เล่นไพ่ฟรีๆ เด็กอย่างพวกผมชอบ
บางคนยังไม่จบค่ายซื้อมือถือใหม่มาเย้ยพวกผมด้วย ว่านี่แหละเงวินพวกมึง
พวกที่เป็นเด็กเรียนหน่อยก็จะอ่านหนังสือกันตอนดึก
ทบทวนเนื้อหาของแต่ละวัน พวกนี้ผมนับถือมันมาก เรียนมากทั้งวันยังมานั่งอ่านหนังสือกันอีก
บางวิชามีสอบมีส่งงานกันทุกวัน ดีนะที่คอมไม่มี ไม่งั้นผมหนีค่ายกลับบ้านแน่ๆ
วันเสาร์อาทิตย์ก็ไปเดินห้างในเมืองบ้าง เดินเล่นงานย่าโมบ้าง ตามประสาของเด็กที่ได้อิสระก้อนโต
ชีวิตที่วนไปวนมาในค่ายที่พวกผมไปอยู่ตลอดเดือนกว่าๆ นี่ สนุกสุดๆ ในชีวิตมอปลายช่วงนึงเลยก็ว่าได้
ช่วงเวลาเครียดก็อยู่ตอนที่จะสอบเข้าค่ายสอง คัดเด็กเกือบห้าสิบคนให้เหลือยี่สิบห้าคนมั้งครับ
พอดีเป็นข้อสอบกา เลยมั่วๆ ผ่านเข้าค่ายสองมาได้
พออยู่ค่ายสองพวกผมก็ใช้ชีวิตเช่นเดิม แต่เพื่อนลดลง เหลือแต่คนเก่งๆ
ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น บรรยากาศในวงไพ่สนุกยิ่งขึ้น เงินก็มากขึ้น
ไอ้เพื่อนคนนั้นก็เอามือถือมาโชว์ซะรึเกิน มือถือที่ได้จากเงินเพื่อนรวมๆกันเนี่ย
พอสอบเข้าค่ายสาม เอ๊ะไม่ใช่สิ สอบเพื่อให้มีโอกาศไปสอบเข้าค่าย สสวท.
ข้อสอบเป็นอัตนัย ตายแล้วตู อ่านหนังสือมาสองสามวันแล้วไปสอบ
ผลออกมาผมได้ตั้งที่หนึ่งแหนะ
แล้วพวกเก่งไปทำไมมันไม่ติดวะ
ถึงเวลาไปสอบเข้าค่าย สสวท. ที่ ม. เกษตร
เค้าให้ไปพักที่โณงแรมก่อน เห็นคนเก่งๆ พวกทั่วประเทศจากทุกวิชาแล้ว ผมขนลุก
ส่วนใหญ่มีแต่คนเนิร์ดๆ ยิ่งมาจากมหิดลวิทยานุสรณ์นี่ยิ่งน่าเกรงขาม
โรงเรียนนี้เค้ามากันเยอะ พูดกันซะเสียงดังเลย ก็มีพวกเยอะนี่นา ผมก็ได้แต่นั่งเจี๋ยมเจี้ยมในหลืบกับเพื่อนสี่ห้าคนเท่านั้น
เออ! ลืมเล่าไป เพื่อนผมคนนึงที่อยู่ค่ายด้วย สอบติดด้วย ที่เยี่ยมกว่านั้นเค้าพิการที่ขา ต้องนั่งรถเข็นตลอด
นับถือความตั้งใจของเค้าจริงๆ ครอบครัวก็น่ารัก ต้องตามมาดูแลตลอดทุกวันในค่ายด้วย
ผมเคยช่วยยกรถเข็นเค้าขึ้นบันไดด้วยแหละ หลายครั้งด้วย
สอบสองวันมีข้อสอบวันละสามข้อสามข้อ
วันแรกทำเสร็จไปแล้วหนึ่งข้อ ข้อสองกำลังจะออก อยู่ดีๆ ไฟดับซะงั้น ดับทุกคนทุกเครื่อง ดับทั้งห้อง
ผมนี่หน้า
หร่าซีดเลย
เพราะไม่ได้เซฟไว้ในแผ่นดิสก์ที่เค้าแจกให้
เขียนมาตั้งนาน เหลือเวลาอีกนิดเดียวจะหมดเวลาแล้ว เค้าทดเวลาให้นิดหน่อย ทำไม่ทันแน่ๆ เลยนั่งดูชาวบ้านเค้าทำข้อสอบไป
ยิ่งให้มันพูดกับตัวเองว่าดีนะที่เซฟทันนี่ ผมยิ่งขี้เกียจทำเลย
กลับมาโรงแรมนั่งดูน้องแนทในโน้ตบุคเพื่อนดีกว่า ยังไงก็ตามไม่ทัน
สรุปก็เลยติดไม่ติดดังที่ตั้งใจไว้
ปล. ครั้งแรกที่ตอบยาวๆ เลยนะเนี่ย เกร็งชะมัด
ปลล. เข้ามหาลัยมา เจอเพื่อนในค่ายเยอะแยะเลย
ปลลล. ติดโควตาวิทย์คอมที่จุฬาด้วยนะ
แต่ไม่ได้ไปรายงานตัว
คนที่ผ่านค่าย สสวท. ได้โอกาสติดจุฬาไปครึ่งก้าวแล้วนะ (ที่อื่นก็มี) เป็นโอกาสดีๆ ที่น้อยคนจะได้
