อย่างที่พี่ระจันฯว่าแหล่ะครับ พ่อแม่มันเลิกเป็นกันไม่ได้
ตอนเด็กๆ เราดีแต่รับกับรับ พ่อแม่เราเป็นโคตรๆคนดี
ทีนี้บางคนลืมไปว่า พ่อแม่ก็เป็นคน ไม่ได้เป็นเทวดา...
ผมคิดว่าพ่อแม่ก็ต้องการความรักจากลูกด้วย
แต่จะมีลูกสักกี่คนที่จะรัก และเอาใจใส่พ่อแม่
เหมือนที่ให้กับแฟน เพื่อน งานอดิเรก ฯลฯ
ตอนเด็กๆอยู่กับพ่อกับแม่ ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
ก็คือรักพ่อแม่ก็รักนะ แต่มันมีแต่ความรู้สึกไง
แต่สมองไม่ได้สั่งเลยว่า มึงจงทำดีเพื่อพ่อแม่มึง
อย่างกินข้าว บ้านเรากินไม่พร้อมกันเพราะพ่อแม่งานยุ่ง
บางทีแม่กิน เราอิ่มแล้ว แทนที่เราจะไปนั่งเป็นเพื่อน
ก็ไม่ได้คิดทำ คือเห็นเหมือนเรื่องธรรมดา...เออแม่นั่งกินข้าวว่ะ
แค่นั้น...
ที่ทำน่ะ มีแต่เรื่องของตัวเองทั้งนั้น
พอวันนึงคิดได้นะ เออแบบว่า...ทำไมกูเลวงี้วะ
คือความจริงก็คงไม่เลว เพราะทุกคนวัยเดียวกันมันก็เป็นแบบนี้
คือมันคิดไม่ได้ไง เที่ยวเล่น ทำนู่นทำนี่ของตัวเองไปวันๆ
กว่าจะคิดได้ พ่อแม่ก็แก่แล้ว พอนึกถึงเวลาที่ีเสียไปตั้งแต่เกิดมา
เป็นสิบปีเลย เสียใจนะ น่าจะดีกับพ่อแม่ให้มากกว่านี้...
โอ้ยยาว...พอดีอ่านของพี่ระจันฯ แล้วมันจี๊ดดดด
ขอสักหน่อยเถอะ
