เล่ามั่ง
วีรกรรมที่หน้าแตกๆ ถือว่าไม่บันลือโลกละกันเนาะ
มันน่าอายมากกว่า
อันที่นึกได้ตอนเดินกลับหอคือ
ตอนมากรุงเทพคนเดียว
เป็นการเดินทางคนเดียวครั้งแรกในชีวิต
เพื่อมาพบคนที่รู้จักกันทางอินเทอร์เน็ต
ตอนกำลังนั่งพิมพ์อยู่นี่ก็นึกว่า สำหรับตอนนี้มันยังจะสุดยอดอยู่มั้ยว้า
ก็เว็บนี้มีมีตติ้งกันให้รึ่ม พบคนในเน็ตกันเป็นกิจวัตร จะมีใครมาตื่นเต้นกะตูมั้ยเนี่ย
แต่สำหรับเดือนตอนนั้น มันถือว่าเป็นวีรกรรมนะ และเป็นวีรกรรมที่ไม่ดีด้วย
เหตุผลที่ไม่ดีคือ
- เดือนไม่ได้บอกแม่ (แน่ล่ะ บอกแล้วจะได้มาเรอะ) แถมโกหกแม่ด้วยซ้ำ
- เดือนอยู่บ้านนอก และไม่เคยมากรุงเทพคนเดียวมาก่อน ถึงเคยมากรุงเทพก็มากะแม่ ไปไหนก็ไม่เคยไปคนเดียว
ตอนนั้นนึกไงถึงมาวะ
จริงๆ มันไม่ดีนะ
และถ้าเดือนมีลูกแล้วลูกขอไปหาเพื่อนในเน็ตที่ต่างจังหวัด ตูก็ไม่อยากให้ไป
โชคดีมากๆ ที่คนที่เดือนมาหา เป็นคนดี
เป็นคนดีมากๆ ถ้าเจอคนไม่ดีนี่อาจจะไม่รอดก็ได้
แต่เค้าเป็นผู้หญิง เป็นคนดี เห็นเดือนเหมือนน้องสาว
แล้วตอนไปกรุงเทพ ถ้าไปอยู่กะเค้าเดือนไม่เคยต้องเสียเงินอะไรเลย
ตอนเจอกันครั้งแรก เค้าก็พาไปเที่ยว พาไปกินบุฟเฟต์ที่ใบหยก นอนกะเค้า ไปไหนมาไหนก็มีพี่ไปส่ง
สบ๊าย สบาย
จนตอนนี้ก็ยังติดต่อกันอยู่ เค้าก็ยังห่วงเราในฐานะน้องเหมือนเดิม
นี่ถือว่าเป็นสุดยอดวีรกรรมของเดือนแล้วแหละ
ปล.
- มันเป็นการกระทำที่ไม่ดี (โชคดีที่เจอคนดี)
- หลังจากที่ไปเจอพี่เค้าครั้งนี้ พอครั้งต่อมาก็ไปอีก และคราวนี้ความแตก
เพราะตอนนั้นเวลาจะติดต่อแม่ก็ใช้เบอร์พี่เค้าโทร (ยังไม่มีมือถือเป็นของตัวเอง)
แล้วพอดีหาดใหญ่แผ่นดินไหวแล้วแม่เป็นห่วง แม่ก็โทรเช็ก
ความเลยแตก ถูกจับไปอยู่บ้านนอกห่างอินเทอร์เน็ตเป็นเดือน
- หลังจากที่เจอพี่คนนี้ และมาเจอฟร้อน
ก็ทำให้รู้ว่า สังคมอินเทอร์เน็ตก็ไม่ได้มีแต่การหลอกลวงหรอก สังคมดีๆ ก็มีเยอะไป (แต่มันเป็นการกระทำที่ไม่ดีนะ - จะย้ำมากมายทำไมนี่)
/ตัดหน้า 9 คน
// อีกดอก
