ในฐานะคนฝีมือธรรมดาๆคนนึงนะครับ
เห็นมีคนถามว่ามีแต่คนเก่งๆเจ๋งๆเท่านั้นหรือที่เรียนหรือทำงานแบบนี้ได้
ผมเป็นคนนึงซึ่งธรรมดามาตั้งแต่มัธยมจนทำงานอย่างทุกวันนี้เลย
ผมเรียนสายวิทย์ แต่อยากเรียนศิลปะเพราะรู้ว่าชอบวาดการ์ตูน และไปเรียนอย่างอื่นอาจจะไม่รอด
เคยติวแต่ความถนัด ถาปัด ที่โรงเรียนสมุดไทยตรงปิ่นเกล้าอยู่คอร์สนึง
ส่วนความถนัดมัณฑนศิลป์นี่ไม่เคยติวเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีพี่ติวที่คณะ เพราะอยู่ที่ต่างจังหวัด
แต่โชคดีที่อาจารย์ที่สอนแกจบจิตรกรรมมา เลยพอถูไถเรื่องดรออิ้งไปได้
แต่พอได้มีโอกาสมาสอบในกรุงเทพ มาเจอสนามที่คนเก่งๆมารวมกัน
ก็รู้เลยว่า ตัวเองเป็นกบในกะลามากๆ รู้สึกความลำพองหดหายไปทันตา
แล้วรู้ตัวเลยว่า ถ้าตอนนั้นไม่ติดโควต้า อาจจะไม่ได้เรียนนิเทศน์ศิลป์แน่ๆถ้ายื่นคะแนนรวมกับชาวบ้าน
พอเข้ามาเรียนปีแรกก็เจอแต่เด็กเคี่ยวๆ แบบเทพๆทั้งนั้นเลย ดรออิ้ง สีน้ำ โปสเตอร์ (ยุคนั้นยังไม่ค่อยใช้คอม)
แต่ก็มีคนที่ไม่ถนัดแนวนั้นเท่าไหร่แบบเราก็มีอยู่บ้าง เช่นเด็กสายสามัญ
แต่พอปีเริ่มสูงขึ้น ความได้เปรียบเสียเปรียบเหล่านั้นเริ่มถูกทดแทนกันได้ด้วยไอเดีย และรสนิยมทางศิลปะ
บางคนที่เคยเทพมากสมัยสอบเข้ามา แต่ไม่ปรับตัวกับเทคโนโลยีและหมั่นหาความรู้ ก็ดับวูบไปอย่างน่าเสียดายหลายคน
มีเพื่อนคนนึงเข้ามาด้วยคะแนนความถนัดร้อยเต็มทุกวิชา แต่สุดท้ายเรียนไม่จบเพราะติดอยู่กับความสามารถระดับเดิม
บางคนอย่างแฟนผมก็ดรออิ้งและสีน้ำไม่เทพมาก แต่ด้วยรสนิยมทางศิลปะ และการใช้โปรแกรมด้านออกแบบที่คล่องแคล่ว
เค้าเลยกวาด A แทบทุกวิชาในปีท้ายๆ และเกือบได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง(ขาดไป 0.01
)เพราะพลาดเกรดอังกฤษในปีแรก
บางคนก็กลายไปเป็นนักการตลาด เป็นแอร์แทนก็มี
จึงอยากจะบอกว่า
-ดรออิ้ง อาจจะดูไม่สำคัญนักสำหรับเด็กยุคนี้ แต่สำคัญมากในการสอบ
แต่หากเราสามารถถ่ายทอดอะไรได้ด้วยมือเราเองเลย
มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ และอีกอย่าง มันช่วยเวลาเราดูงานแล้วบอกได้ว่ามันแหม่งๆรึเปล่า เช่น รูปนี้ดูรู้เลยว่ารีทัชพลาด ดูหลอกๆ เป็นต้น
-คนทำงานด้านนี้หรือเรียนด้านนี้มาก็มีคนธรรมดาๆเยอะครับ ไม่ได้มีแต่เทพ (อย่างผมก็เป็นคนที่ไม่ได้มีคนนึกถึงถ้าถามว่ารุ่นผมใครเด่นบ้าง
)
-ตอบโจทย์ตัวเองให้ได้ครับ ว่าชีวิตต้องการอะไร อย่างผมก็มีความสุขดีที่ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆคนนึง เสาร์อาทิตย์ได้หยุดแน่ๆ ปลายเดือนมีเงินผ่อนรถ
ได้มีเวลาให้ครอบครัว และแฟน แม้ว่างานอาจไม่หวือหวา ไม่ได้แต่งตัวแนวๆ ไม่ได้ไปทำเท่ในงานแจกรางวัลโฆษณาต่า
ๆ ตื่นแต่เช้าไปทำงานแต่ได้กลับบ้านแต่หัวค่ำ ไม่ต้องอดหลับอดนอนอยู่ที่ทำงานเหมือนเพื่อนๆอีกหลายคน
ความเห็นจากรุ่นพี่(ไอ้เก้อ)และกราฟฟิกดีไซน์เนอร์ธรรมด๊าธรรมดาคนนึงครับ