เมื่อวานอ่านบล็อกคุณ bickboon มา
รู้สึกว่ามีหลายๆ เอนทรี่ที่เขียนไว้ดีและน่าสนใจ
ไม่รู้ว่าจะละโว้หรือเปล่า แต่ก็เผื่อไว้สำหรับคนที่ไม่เคยอ่านไรเงี้ย
บางทีไม่รู้ว่าเจออะไรดีๆ แล้วจะเอาไปยัดลงกระจู๋ไหน
เอาเป็นว่าเจอบล็อกน่าสนใจ บทความน่าอ่าน
หรือจะโฆษณาบล็อกแฟนก็ได้นะคะ
ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ใส่ link แล้วก็บทความ
จะไฮไลท์ตรงที่ต้องการให้อ่านก็ได้นะ
ยกตัวอย่าง
http://bickboon.exteen.com/20070323/entryTechnicality bites: เอาหัวนมของผมคืนมา
“สิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับบุหรี่ ตอนนี้กำลังจะเกิดกับเหล้า” นั่นคือคำประกาศจากปาก บก.ใหญ่ของเรา เกี่ยวกับนโยบายล่าสุดที่แบนโฆษณาสุรายาเมาทั้งหลายในทุกสื่อ
ผมหงุดหงิดกับการเซ็นเซอร์ (บ้างก็เรียกเซ็นโง่) ในประเทศนี้อยู่ห่างๆ มานานแล้ว แต่ตอนนี้มันเข้าใกล้ตัวผมในระยะประชิด ไม่ใช่เพียงฐานะผู้บริโภคสื่อ แต่ในฐานะผู้ผลิตสื่อ
นอกจากห้ามลงโฆษณาแล้ว นับจากนี้นักเขียนอย่างเราจะต้องระมัดระวังไม่เอ่ย ‘ชื่อยี่ห้อ’ แอลกอฮอล์ทุกชนิดลงไปในข้อเขียนบทความทุกประเภท เพราะนั่นนับเป็นการโฆษณา ดังนั้นเราจึงต้องแนะนำว่า “ซี่โครงเนื้อลูกแกะสุดหรูจานนี้ควรกินคู่กับไวน์แดง” ไวน์แดงเท่านั้นครับ แต่ห้ามระบุยี่ห้อ (ไม่แน่ใจว่าใช้อักษรย่อบอกใบ้ได้ไหม) นอกจากนั้นบรรณาธิการภาพก็ต้องระวังด้วย เพราะกฎหมายห้ามให้เห็นยี่ห้อบนขวดเหล้ายังไม่พอ ยังห้ามเห็นของเหลวใดๆ ในแก้วที่สีสันคล้ายเหล้าอีกต่างหาก
มีคนถามขึ้นมาเล่นๆ ในที่ประชุมว่า ถ้าเป็นรูปคนถือแก้วเหล้า แต่ขึ้นคำบรรยายว่า “เขากำลังดื่มน้ำชากับเพื่อนฝูงอย่างสนุกสนาน” เช่นนี้ กฎหมายจะให้หรือเปล่า? หรือเปลี่ยนเป็นจิบบรั่นดีจากชามก๋วยเตี๋ยวแทนที่จะเป็นแก้ว อย่างนี้ล่ะจะเป็นไรไหม?
ถ้ากฎหมายจะมาว่าเราเล่นตุกติก Technicality นี่ก็น่าคิดนะครับ เพราะมันก็คือวิธีการเดียวกับที่ประเทศนี้ใช้เซ็นเซอร์หนังละครเราอยู่ทุกวันนี้เหมือนกัน
ผมว่าการเซ็นเซอร์นี่ตลกชะมัด แต่ก็เข้ากับวัฒนธรรมและทัศนคติของบ้านเราได้ดีจนน่าประหลาด… และน่าเศร้า เนื่องจากผู้หลักผู้ใหญ่ (แหละตัวดี เพราะถือว่าฉันรู้อะไรควรไม่ควร แล้วชอบบังคับให้คนอื่นทำตาม) นิยมถือสากกันมาก บางท่านถือถึงสองมือ บ้างเก่งกว่านั้นคือถือสองมือแล้วยังควงอีกต่างหาก
ที่น่าขำเอามากๆ คือหนังโป๊ญี่ปุ่น (อย่า อย่ามาทำหน้าตาไร้เดียงสา) ที่ขำคือ นี่เอ็งเซ็นเซอร์แล้วเหรอ การทำโมเสกเอฟเฟ็คท์เป็นตารางๆ ซึ่งเดี๋ยวนี้พัฒนาเป็นพิกเซลละเอียดยิบจนแค่หรี่ตานิดเดียว ก็เห็นลึกซึ้งถึงทุกรูขุมขนนั่นถือว่าเซ็นเซอร์แล้วใช่ไหม?
แบบนี้เขาเรียกเอาตัวรอดทางเทคนิค (technicality) ต่างหาก คือพอกฎหมายบอกว่าห้ามเห็นอวัยวะเพศชัดเจน โอเค งั้นให้เห็นแต่ไม่ชัดเจนก็แล้วกัน เอ๊า ปรากฏว่าได้อีกต่างหาก ตลกอีกแล้ว
บ้านเราก็ไม่ใช่เล่นหรอก อย่างการเซ็นเซอร์บุหรี่นี่ขำที่สุด คือเบลอเฉพาะจังหวะที่บุหรี่จดปากเท่านั้น กล่าวคือคีบได้ พ่นควันได้ แต่ห้ามดูดให้เห็น
ทั้งหมดนี้คือ technicality ล้วนๆ คือรู้ๆ กันอยู่ว่ามันอยู่ตรงนั้น แต่เอามือบังไว้ซะหน่อยให้ได้ชื่อว่าทำแล้ว เพื่อนฝรั่งมังค่ามาเห็นเข้ายังทำหน้าเบ้ถามว่า เขาทำเพื่ออะไรเหรอ? เออ เพื่ออะไรวะ อย่าว่าแต่เอ็ง ข้าตอบไม่ถูกเหมือนกัน
และมาถึงเรื่องสำคัญ ... หัวนม ... โอ้ mother of god เป็นอวัยวะที่ต้องห้ามเหลือเกิน เพราะถ้าตีพิมพ์หัวนมลงไปเมื่อไหร่เป็นต้องถูกกล่าวหาว่าพยายามยั่วยุให้ผู้อ่านเกิดกามารมณ์ บ่อยครั้งแม้แต่หัวนมที่อยู่ในภาพถ่ายแฟชั่นหรืองานศิลปะก็ไม่ได้รับการละเว้น นี่ก็ technicality อีกแล้วเห็นไหม เพราะผู้ออกกฎไม่ได้สนใจว่ามันคือหัวนมที่ไหนอะไรอย่างไร ตราบใดที่มันคือหัวนม มันต้องถูกเซ็นเซอร์ให้สิ้นซาก จบ
นี่หรือเปล่าปัญหา เพราะผู้เซ็นเซอร์สนใจแต่ technicality ไม่ได้สนใจ quality และ purpose ของการมีอยู่แห่งหัวนมนั้นๆ เลยว่ากามไม่กามหรือไม่อย่างไร
อันนี้มีหลักฐานชัดเจนจากการเบลอบั้นท้ายโนบิตะจากการ์ตูนโดราเอมอนเนื่องจาก “ตูดเป็นอวัยวะที่เข้าข่ายอนาจาร” และอีกกรณีที่อึ้งสุดคือ การเซ็นเซอร์ซิการ์และไปป์จากงานศิลปะมาสเตอร์พีซชิ้นดังของโลกทางโทรทัศน์ เนื่องจาก “เข้าข่ายยาสูบและสารเสพติด”
ปิดตาไม่พอ ปิดหูกันเข้าไปอีก คำว่า แก วะ ว่ะ จากละครทีวีก็โดนดูดเสียงท่ามกลางความงุนงงของประชาชนทั้งประเทศ เพราะเขาว่าเข้าข่าย “หยาบคาย” โดยที่ไม่ใส่ใจดูว่า ตัวละครที่พูดเป็นใคร พูดกับใคร ในอารมณ์ไหน กลัวคนดูจะพูดตามอย่างรึ? ไม่ต้องกลัวครับ พอเจอแบบนี้ คนดูเขาก็ “นี่มึงดูดไปทำแพะอะไรวะ กูล่ะงง” กันทั่วเมืองอยู่แล้ว
นานมาแล้ว ผมจำได้ว่าเคยมีการถกเถียงกันว่า ทำไมอวัยวะเพศชายขนาดย่อมดุ้นหนึ่งจึงไม่ถูกเซ็นเซอร์ในฉากของหนัง Basic Instinct ฝรั่งตอบว่าเพราะมันคือจู๋ที่ตายแล้ว ใช่ครับ มันเป็นช็อทของเหยื่อที่โดนเจ๊ชารอนกระซวกเสียชีวิตในสภาพเปลือยเปล่า จู๋ในฉากนั้นเขาไม่ได้ตีความว่าลามกอนาจารแต่อย่างใด เขาจึงปล่อย
แต่ผมแน่ใจว่าถ้ามีดีวีดีเรื่องเดียวกันนี้ที่ผลิตในไทย จู๋ดุ้นที่ว่าคงต้องถูกป้ายยาหม่อง (ทำเบลอ) ไม่ก็ต้องถูกตัดออกทั้งยวง (ยกออกทั้งฉาก) เพราะถ้าว่ากันตามเทคนิคแล้ว จู๋ก็ย่อมเป็นจู๋วันยังค่ำ ไม่ว่าเจ้าของจู๋นั้นจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ มันต้องถูกหั่นทิ้ง!
ไม่นานมานี้ ผมปวดใจเหลือเกินกับการต้องปลิดหัวนมสาวสวยหลายคนทิ้งอย่างโหดร้ายในหน้าแฟชั่นของ Arena ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมมั่นใจว่าไม่มีใครในกอง บก. เราอยากทำแน่ แต่เพื่อความอยู่รอด และไม่ถูกตีตราว่าเป็นนิตยสารผู้ชายที่ขายหัวนมผู้หญิง เราจึงต้องยอมปล่อยมือจากหัวนมสวยงามเหล่านั้นอย่างเสียดายยิ่ง (เห็นภาพดีไหมฮะ)
แน่นอนว่าผมไม่มีปัญหากับการควบคุมสิ่งเสพติดและความลามกอนาจาร ขอยืนยันว่าผมเห็นด้วย อันนี้ต้องบอกไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวจะมีคนมาโจมตีด้วยประโยคเกรี้ยวกราดขื่นขมอย่าง “คนอย่างแกน่ะ ต้องรอให้มีลูกหลานติดเหล้าหรือโดนข่มขืนจนเสียผู้เสียคนก่อนถึงจะรู้สึก” ให้รำคาญใจเปล่าๆ ...
และไม่ใช่ว่าอยากให้ผมเลิก ‘ควบคุม’ แอลกอฮอล์ แต่คนทำงานสื่อที่ต้องใช้ศิลปะในการทำงานอย่างเรา พอเห็นการควบคุมอย่างไร้ศิลปะมันก็หงุดหงิดเป็นธรรมดา
ของแบบนี้ไม่ต้องเรียนศิลปะมาด้วยซ้ำ เพราะเรื่องความงดงามและรสนิยมมันไม่ต้องเอาปริญญามายืนยันกันหรอกว่า "ฉันมีนะ " คนทั่วไปเขาก็สัมผัสและรู้สึกกันได้ว่าท่านปิดหูปิดตากันอย่าง ‘ไม่มีศิลปะ’
ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ก็ช่วยเลือกคนควบคุมที่รู้จักศิลปะและมีรสนิยมมาทำงานกันหน่อยจะได้ไหม? ขอเท่านี้ละ
การเซ็นเซอร์ที่น่าขำแต่ให้อภัยได้ก็มีนะครับ เช่น การเซ็นเซอร์ด้วยโค้ดหรือโปรแกรมในอินเตอร์เน็ท เช่น เมื่อไม่นานมานี้มีกระทู้ใน pantip.com ตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับเรื่องนี้พร้อมยกตัวอย่างว่า เราไม่สามารถพิมพ์ประโยคว่า “ในประเทศโซมาเลียไข่เป็นของมีจำกัด” ในเว็บบอร์ดของ pantip ได้ เพราะโปรแกรมเซ็นเซอร์จะทำให้รูปประโยคออกมาเป็นแบบนี้ครับ
“ในประเทศโซมา(คำหยาบที่ถูกนำมาใช้อย่างไร้สามัญสำนึก)เป็นของมีจำกัด” สรุปว่า โปรแกรมดึงคำว่า ‘เลียไข่’ ออก แถมแทนที่ด้วยคำด่า หาว่าเราหยาบและไร้สามัญสำนึกอีกต่างหากแน่ะ (อนึ่ง ถ้าเว้นวรรค ‘เลีย’ กับ ‘ไข่’ ออกจากกัน อันนี้คอมพ์ฯ มันยอมแฮะ)
แต่ที่บอกว่าให้อภัยได้ก็เพราะเป็นข้อจำกัด ‘ทางเทคนิค’ จริงๆ เพราะคอมพิวเตอร์มันไม่มีสามัญสำนึกและวิจารณญาณอย่างที่มนุษย์เรามี
ก็อาจจะจริงว่าสมองคนทำงานไม่เร็วเท่าคอมพิวเตอร์ แต่ผมเชื่อว่า เมื่อคนเราเอาสมองมาใช้งานร่วมกับจิตใจ สติปัญญา ทัศนคติ และวิจารณญาณแล้ว ก็สามารถทำในสิ่งที่คอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุดในโลกทำไม่ได้เหมือนกัน
มันติดที่ว่า “คนเราจะมักง่ายไปถึงไหน” ก็แค่นั้น
กลัวจู๋แป้กยังไงไม่รู้ อู๊ อู๊
