ยาวนะ พร้อม ...ผู้ชายที่ผมไม่เคยใช้คำว่าแฟน แต่ผมรักเขามากๆ
ปฐมบท---แรกพบผมอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาชั้น ม.5/4 (ห้องคิงนะ คุยก่อนๆ)
ในวันจ่ายค่าเทอม เป็นปกติอยู่แล้ว ที่จะต้องมีการพูดคุยว่ามีอะไรอัพเดท กันบ้างหรือเปล่า
“เฮ้ย ห้อง 6 มีเด็กใหม่เข้ามาว่ะ”เพื่นอคนหนึ่งของข้าพเจ้าพูดขึ้นมา
“เหรอวะ” ในขณะที่ผมกำลังรวบรวมใบรายชื่อจากทุกคนไปส่งที่ธุรการ แน่นอน ว่าทุกคนเริ่มทยอยกลับแล้ว
ขณะที่ผมเดินผ่าน จากห้อง 4 สู่ 5 และ 6 ผมก็พบผู้ชายที่ไม่คุ้นคนหนึ่ง เขานั่นแหละ แต่เห้นแต่ด้านหลัง สูงใหญ่ดี
แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก มันก็น่าสนใจอยู่นะผู้ชาย แต่ไม่ได้บ้าขนาดนั้น เหตุการณ์วันนั้นมันจึงผ่านไป
เปิดเรียนมาได้สักพักแล้วละ ผมไม่ได้จำแฮะว่ากี่วัน รู้แค่ว่า ไม่กี่วัน
ผมเลิกนั่งสองแถวกลับบ้านมาได้สักพักแล้ว เพราะมันกลับเร็วเกินไป วันนั้น ขณะที่ผมนั่งรถเมล์สาย 134 อยุ่ ที่ที่นั่งริมหน้าต่าง มีมือหนึ่งมาสะกิด
“นี่ๆ อยู่ห้อง4 ใช่ไหม”
“อ้อ ใช่ๆ.......นายเด็กที่..” ผมกำลังจะถาม
“ใช่ๆ เด็กใหม่ห้อง 6 ไง”
“ อ้อ ชื่ออะไร”
ป้อ .................... นั่นคือคำตอบของเขา แล้วผมก็ลงรถเมล์จากไป
ป้อ เป็นผู้ชายที่หน้าตาไม่ได้มีความหล่อเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถ้าให้ผมให้คำจำกัดความสั้นๆละก็ แป๊ะขายกาแฟชัดๆ พูดก็ไม่ชัด ยังกะมีอะไรอมอยู่ในปาก ผมก็หงอกอีกเครียดอะไรนักหนาเนี่ย!!!!
บอกตรงๆ ตอนนั้นผมพึ่งอกหักจากผู้หญิงมา
แต่ผมก็คงมีความสนใจในผู้ชายลึกๆอยู่น่ะแหละ
เขาพยายามเข้ามาคุยกับผมตลอด อาจจะเพราว่าเขาเป้นคนรพูดไม่ค่อยรู้เรื่องมั้ง เลยไม่ค่อยมีใครคุยกะเขาเท่าไร
แล้วไอ้เราก็ไจดีเนาะ เขาคุยเราก็คุย เขาพูดตรงไหนไม่รุ้เรื่อง เราก็จะแก้ให้เขา
เขาเลยอยากคุยกับผมมั้ง
เพราะห้อง 6 ของเขาน่ะ มันเป็นห้องสายวิทย์ห้องสุดท้าย เด็กๆห้องเขาเลยออกจะเกเรนิดหน่อย เวลาเขาพูดอะไรไม่รู้เรื่อง เพื่อนก็จะแซวว่า “เชี่ยป้อ พูดอะไรวะ “
เขาเลยชอบพูดกับผมมั้ง..................!!!!
บทที่2 -ผมเป็นคนชอบทำเวรช้าๆ หลายๆคนมักจะมองว่าการทำเวรนี่มันคือเรื่องทรมานทรกรรมชีวิต
แต่ต่างกับผมชะมัดผมชอบค่อยละเลียดทำ ถามว่าทำสะอาดไหมก็ไม่มากเท่าไรหรอก แต่ผมไม่ชอบรีบทำไรถ้าไม่จำเป็น เพื่อนหลายๆคนจะรักผมมาก เพราะผมจะรับอาสาถูเอง เทเอง ซะหมด
และระหว่างนั้น ผมก้จะชอบมองออกไปข้างนอก ดูคนเล่นนั่นเล่นนี่อยู่กลางสนาม
ทันใดนั้น
“อ่าว” ป้อเจ้าของเสียงถามผม
“ทำไรอยู่วะป่านนี้แล้ว” เขาถามต่อ “อ้อทำเวรว่ะ ไม่อยากจะรีบ กูอยากทำเรื่อยๆมากกว่า”
ผมเลยถามกลับไปว่า “แกละ ไปไหน”
“ไปเล่นบอลว่ะ” เขาตอบ
ผมก็คิดไรไม่ออก เขาก้คิดไรไม่ออก เงียบไปกันสักพัก เขาก็ถามว่า............
“ไม่รีบใช่ไหม งั้นรอกลับบ้านพร้อมกันนะ”
???? ในใจผม งงๆ กลับพร้อมกันทำไมวะ ---มันไม่ใช่ว่ารังเกียจ แค่ งงๆว่าทำไมถึงชวน
แต่สุดท้ายเราก็นัดเวลากัน
เขารออยู่หน้าประตู
ผมตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม ผมและเขาก็ต่างรอให้เพื่อนกลับไปหมดแล้ว เราถึงจะออกมาพบกัน
หรือความเป็นเกย์ของผมมันจะชัดขึ้น???
ทางเดินจากโรงเรียนมาสู่ตลาด ไกลพอสมควรเลยแหละ มันมีสองทาง ทางแรก ร่ม คนเลยเดินเยอะเป็นพิเศษ
แต่อีกทาง ร้อนแดดแรง คนเลยเดินน้อย ผมตอบไม่ได้แล้วละ ว่าผมหรือเขา ชวนไปเดินทางที่คนน้อยกันแน่ๆ แต่รู้อย่างเดียวว่าเราเดินทางนี้กันแทบทุกวัน
ระหว่างที่เราเดินคุยกัน เราคุยกันเรื่องการบ้านบ้าง อะไรบ้าง สุดท้ายเขาก้ขอเบอร์บ้านผม
เราก็โทรศัพท์คุยกัน แปลกีนะ ที่ผมกะเขาอยู่ รร ไม่คุยกันเลย เดินผ่านก็ไม่คุย เหมือนรู้ว่า ถ้าคุยแล้วคงมีคนถามอะไรเยอะแยะ
เวลาเราเดินผ่านระหว่างการเปลี่ยนห้องเรียน เราเลยมักทำได้แค่ มองตาและ ผงกหน้าให้กัน
ผมกับเขาคุยกันมาเรื่อยๆ ผมจึงเริ่มรุ้ว่าเขาทำงานพิเศษอยู่ที่สวนจตุจักร เป็นเด็กร้านก๋วยเตี่ยว เพราะว่าที่บ้านเขามีแค่แม่ เขาเลยต้องทำงานช่วยแม่บ้าง
วันหนึ่งเขาชวน
ไปที่ร้านสิ เดี๋ยวเลี้ยง
ผมก็ไปนะ ไปแล้วแต่ไมได้คุยเลย เพราะว่าที่ร้านยุ่งมากแล้วเวลาเขาทำงาน เขาก้จะไม่พูดไม่จา ผมก็ไปนั่งกืน เขาก้มาเสริฟ์ แล้วก็ไปทำไปทำงานต่อ
แต่พอผมจ่ายตังค์ เขาเดินมาบอกผมว่า รอกลับบ้านด้วยกันนะ
6 โมงเย็น ผมกลับมารอที่น้าน เจ้าของร้านชิ่งกลับไปแล้ว เหลือแต่เขาทำหน้าที่ล้างร้านอยุ่
ผมพึ่งเห็นเขาถอดเสื้อวันนี้แหละ และนี่ก็เป้ครั้งแรกด้วยมั้ง ที่ผมมองว่าเขาเท่มาก คือเซกซี่ที่เขาหุ่นดีไหม-----ใช่
(เนื้อละเอียดด้วย เคยจับ ฮิ้ว!!) แต่ที่ผมใจเต้นคที่เขาเป็นคนเอาจริงเอาจังต่างหาก
เขาทำงานเสาร์ทิตย์ เรพาะฉะนั้นเวลาว่างของพวกเราคือวันหยุด อื่นๆ
และเขาก้ไม่ค่อยไปกะคนอื่นด้วยนะ
“ป้อ ไปเที่ยวกะคนอื่นมั่งก้อได้นะ ทำไมไม่ไปละวะ”
“ไม่ไปหรอก ไปกะแกสองคนก้อโอเคแล้วสนุกดี”
เราสองคนก็ยังไม่ค่อยมีตังค์เพราฉะนั้นเราเลยมักไปคดูหนัง แล้วก้ซื้อขนมเข้าไปกิน เดินซูเปอร์แล้วก้กลับบ้าน
ผมจำความได้ว่าผมกับเขาไม่เคยไปไหนได้ไกลกว่านี้เท่าไร เวลาไปเที่ยวกันสองคน
เอาให้จบเลยแล้วกัน
ควาประทับใจอื่นๆ
--------ของขวัญวันเกิดป้อเมื่อไรวะ !!!!
"อาทิตย์หน้า"
ผมกลับบ้านไปนั่งคิด
ซื้ออะไรให้ดีวะ
สรุปผมซื้อนาฬิกามา เป้นตัวเรือนกระจก ด้านในมีอักษรภาษาจีนที่เป้นปีเกิดของเขา เพราะเขาไม่มีนาฬิกาใส่
วันเกิดเขาตอนเย็นที่เิดินกลับบ้าน ผมก็เอาให้เขา เขาก็บอกว่าขอบใจนะ แล้วเขาก้ใส่ตรงนัน้เลย
เช้าวันถัดมา ผมเดินผ่านหน้าห้องคณิตศาสตร์ เหมือนเคย เราไม่คุยอะไรกัน แต่วันนี้เขา ยกข้อมือแล้วเขย่าไห้ดูพร้อม พยักหน้า
(ปล..แต่อีกอาทิตย์ มันก้ทำหน้าเจื่นมาบอกว่า มันไปเตะบอลแล้ว ทพแตกไปเรียบร้อน รร จีน เวรกรรม!!!
)
--------------ช่วยงานผมไม่รู้เลยนะว่าชอบเขาเมื่อไร แต่สำหระับผม ผมสรุปแค่ว่า ผมรักใครก็ได้ ขอให้เขาดีกับผมก็พอ
มีงานวิชาสังคม สั่งให้ทำรายงาน สมัยนั้น คนมีคอมพิวเตอร์น้อยมาก ผมกับป้อ ก็คุยกันเรื่องวิชานี้
ผมถาม"ทำไงดีวะป้อ"
ป้อบอกว่า "บานกุมีพิมพ์ดีดอยู่ เอาไหม"
ผมบอก "กูอ่ะยังไก้ได้ แต่มันจะส่งแล้วจะเอาเวลาทีไ่หนไปทำวะ"
ป้อเลยบอกว่า " งั้น ไป ค้างกะกูสิ!!!!"
เย็นนัน้เราไปที่บ้านผมสวัสดีแม่
แม่บอกว่า "นี่เหรอ คนที่ป้อเล่าให้ฟังบ่อยๆ" แม่มองหน้าผมเมหือนจะมีเรื่องอะไรอยากจะพูด แม่งคงมองอะไรออกมั้ง?
แต่แม่ก้ไม่ว่าอะไร แม่บอกดีใจที่ป้อมีเพื่อน เพราะ พูดไม่ค่อยรุ้เรื่อง ( 55+)
คืนนั้น ผมอ่าน ป้อพิม์ กส่าจะเสร้จก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่า
ผมกับป้อ ก็อาบน้ำนอน( ต่างคนต่างอาบนะ ห้ามเรต!!!!~)
แล้วป้อ เราก้คุยเรื่องเรียน เรื่องนาคต เรื่องต่าง ผมยังจำคืนนั้น เพดานอันนั้นได้อยู่เลย สุดท้าย เราก็ จับมือนอนหลับกันไป
-------------------------------------------------------------------
แค่นีก้อ่น เหนื่อยๆ ยาวไปหรืออ่านแล้ว ไม่รู้เรื่อง บอกได้นะ จะอีดิทออก