โลกนี้สีชมพู » ฟอนต์.คอม

เวลาสัปดาห์แรกผ่านไปโดยที่ไม่ได้มีอะไรมากนัก ผมกับวศินปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ที่ต้องทำงานในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ต้องแบ่งงานกันว่าใครจะอยู่เวรวันไหน ใครจะดูคนไข้ที่ตึกใด
นอกจากเรื่องการปรับตัวกับงานแล้ว ยังมีเรื่องอีกเรื่องที่ผมต้องปรับตัว
"เฮ้ย วศิน ช่วยหยิบเข็มให้หน่อย" ผมร้องเรียกเพื่อนที่เดินอยู่ข้างหลัง ... ขณะที่กำลังง่วนกับการเย็บแผลให้ผู้ป่วยหลังคลอด ... วศินหยิบเครื่องมือให้ก่อนจะเดินกลับไปดูคนไข้ที่กำลังเจ็บท้องอยู่
ปกติแล้วการเย็บแผลหรือทำหัตถการทั้งหลายเราจะต้องใส่ถุงมือปลอดเชื้อ ดังนั้นเวลาจะหยิบของอะไรก็ตามที่อยู่ในตู้ เราก็ต้องอาศัยคนอื่นในการหยิบของให้ หากจะหยิบเองก็ต้องถอดถุงมือออกก่อนที่จะไปหยิบของและกลับมาเปลี่ยนถุงมือใหม่เพื่อเย็บต่อ ... (ซึ่งแพง)
ถ้าเป็นตอนที่อยู่ที่ศิริราช จะมีน้องนักศึกษาแพทย์หรือพยาบาลช่วยหยิบของให้ ... แต่ที่นี่ไม่มี!
จริงๆจะว่าไม่มีก็ไม่ได้ เพราะว่าที่นี่ก็มีนักศึกษาพยาบาลมาฝึกงานเช่นเดียวกัน แต่ว่าเนื่องจากที่เราทั้งสองกลุ่มต่างมาจากคนละสถาบัน จึงไม่ปกตินักหากผมจะไปขอให้นักศึกษาพยาบาลเหล่านั้นมาช่วย

"เฮ้อ" ผมถอนหายใจขณะเดินออกมาจากห้องคลอด การเย็บแผลหลังคลอดของผู้หญิงหลังคลอดเป็นงานที่หนักพอสมควร ... ยิ่งไม่มีใครช่วยจนต้องทำแทบทุกอย่างด้วยตัวเองยิ่งทำให้งานนี้หนักและเมื่อยไปกันใหญ่
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องรอคลอดซึ่งมีผู้หญิงรอคลอดกันอีกหลายคนสิ่งที่ผมเห็นอยู่คือนักศึกษาพยาบาลคนหนึ่ง ...
นักศึกษาพยาบาลคนนี้กำลังตรวจหน้าท้องของคนไข้อยู่ ซึ่งท่าการตรวจนั้นดูขัดตาผมพอสมควรเพราะว่านอกจากจะเข้าไปผิดด้านแล้ว เธอยังตรวจสลับขั้นตอน ...
"หมอคะ ฟังหน้าท้องไม่ได้ยินเลยค่ะ หมอช่วยฟังให้หน่อยนะคะ"
ผมเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล เพราะนอกจากอยากจะแก้ไขท่าทางที่ดูผิดแล้ว ... ยังรู้สึกดีๆอีกอย่างคือการฟังเสียงหัวใจเด็กด้วยหูฟัง
เพราะตั้งแต่ผมมมาฝึกงานที่นี่ ผมไม่เคยเห็นนักศึกษาพยาบาลคนไหนที่ฟังเสียงหัวใจเด็กด้วยหูฟังเลย ที่ผ่านมาผมเห็นแต่ละคนใช้เครื่องฟังเสียงหัวใจกันทั้งนั้น
" ไหนครับ " ผมถาม ซึ่งเธอก็ชี้ให้เห็นจุดที่เธอจะฟังให้ผมดู ... ผมเลยลองคลำที่หน้าท้องของผุ้ป่วยเพื่อหาตำแหน่งของเด็กก่อนที่จะใช้หูฟังฟังเสียงหัวใจเด็ก
"นี่ครับ ตรงนี้" ผมชี้จุดที่จะฟังให้เธอดู "เด็กหันหัวอยู่แนวนี้ แล้วก็หันหน้าไปทางด้านซ้ายของแม่ ดังนั้นก็ต้องฟังเสียงหัวใจตรงด้านนี้" ผมชี้ตำแหน่งฟังซึ่งอยู่เยื้องมาทางผม ... เธอรับหูฟังกลับไปแล้วก็เอื้อมมือมา มือนึงกดหูฟังเข้ากับท้องมารดา อีกมือนึงพยายามสวมหูฟังเข้าที่หูทั้งสองข้างซึ่งน่าจะยากเมื่อต้องใส่ด้วยมือเรียวเล็กเพียงข้างเดียว
ผมยืนดูอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะตัดสินได้ง่าเธอคงสวมหูฟังด้วยมือเพียงข้างเดียวไม่ได้แน่ๆ
"ขอโทษนะครับ" ผมเอ่ยขึ้นก่อนที่จะโน้มตัวไปข้างหน้า หยิบก้านหูฟังสวมเข้ากับหูทั้งสองของเธออย่างแผ่วเบา
"ได้ยินไหมครับ" ผมถาม เธอพยักหน้ารับ ... แต่ด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ ทำไมแก้มของเธอจึงดูแดงระเรื่อเช่นนี้นะ
"ค่ะ ... ได้ยินเสียงแบบนี้แปลว่าเด็กหันหน้าไปทางขวาใช่ไหมคะ" เธอเอ่ยขึ้น
"ไม่ใช่นะครับ" ผมแย้ง "ปกติเราจะไม่ใช้การฟังเสียงหัวใจในการบอกว่าเด็กหันหน้าไปทางไหน ... เราต้องใช้การคลำจึงจะบอกได้ว่าเด็กหันหน้าไปทางไหน" ผมจัดการตรวจให้เธอดูเป็นตัวอย่างทีละขั้นทีละตอน
"อย่านี้ใช่ไหมคะ" เธอตรวจบ้าง แต่การวางมือที่เธอทำยังดูขัดๆอยู่บ้าง
"ไม่ใช่ครับ คุณต้องขยับมือแบบนี้ครับ "ผมกำลังจะเอื้อมมือไปจับมือเธอเพื่อจัดท่าการตรวจ แต่เปลี่ยนใจโบกมือเธอให้ออกไปก่อนจะใช้มือของตัวเองทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ... ที่ทำอย่างนั้นเพราะไม่อยากจับมือเธอโดยตรง ... มันดูเหมือนไม่ให้เกียรติผู้หญิงในการทำแบบนั้นถึงแม้จะเป็นการกระทำอย่างบริสุทธิใจเพื่อการศึกษาก็ตามที

เธอทำมือตามที่ผมบอก จากนั้นก็พยักหน้าทำท่าเข้าใจ ... ขอบคุณผมและเดินกลับไป
ภาพตอนที่เธอในชุดห้องผ่าตัดสีม่วงเดินถือหูฟังแนบไว้ที่อกก่อนจะเดินไปอย่างอายๆทำให้ผมรู้สึกร้อนผ่่าวขึ้นที่ใบหน้าขึ้นมาอย่างประหลาด ... ทำไมผมรู้สึกแบบนี้นะ
เพียงชั่วขณะ ผมรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ผมรู้แล้วว่าผมรู้สึกแบบนี้เพราะอะไร
การสวมหูฟังให้ผุ้หญิงเช่นเมื่อครู่นี้ ......

ผมไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลย

*_*

	ผู้เขียน	หัวข้อ: โลกนี้สีชมพู (อ่าน 2509975 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้