โลกนี้สีชมพู » ฟอนต์.คอม

ผมคิดว่าหลังจากนั้นจะไม่มีอะไรแล้ว แต่ผมคิดผิด
เพราะว่าหลังจากวันนั้นมา ทุกๆเช้าเมื่อผมเดินเข้ามาในห้องคลอด สิ่งที่ผมทำอย่างแรกไม่ใช่การดูว่าวันนี้มีคนไข้กี่คน หรือผมจะต้องไปผ่าคลอดให้คนไข้เมื่อไหร่ หากแต่เป็นการดูว่าเธอคนนั้นอยู่ที่ไหน
บางครั้งผมก็จะเห็นเธออยู่กับอาจารย์และเพื่อนๆ
บางครั้งก็เห็นเธอเดินดูคนไข้
หรือไม่ก็เห็นเธอนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ
...
บางคนอ่านมาถึงตอนนี้แล้วอาจจะคิดว่าเธอมีรูปร่างหน้าตาดี จึงทำให้ผมสนใจเป็นพิเศษ ...
จริงๆไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับ
เพราะว่าชุดห้องคลอดที่เธอสวมใส่อยู่นั้น เป็นชุดที่คลุมทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยโผล่ออกมาเพียงใบหน้า(ไม่เห็นแม้แต่ทรงผม๗ ดังนั้นถ้าไม่สังเกตให้ดีๆหรือไม่ได้จำใบหน้าแล้ว การที่จะแยกเธอออกจากเพื่อนนักเรียนพยาบาลคนอื่นก็เป็นเรื่องยากทีเดียว

สิ่งที่ทำให้ผมแยกเพื่อนของเธอออกจากเธอได้นั้นคือความสนใจใฝ่รู้และความขยัน ที่ทำให้เธอดูโดดเด่นออกมาจากหมู่เพื่อนๆ
เพราะทุกครั้งที่ผมเห็นเพื่อนของเธอจับกลุ่มกันที่มุมส่วนหนึ่งของห้อง ผมมักจะเห็นเธอแยกออกมาดูคนไข้ หรือไม่ก็นั่งอ่านหนังสืออยู

...
"เฮ้ย เสี่ย เดี๋ยวผมไปห้องผ่าตัดก่อนนะ" วศินบอกผมก่อนที่เราทั้งสองจะเข้าห้องคลอด "อาจารย์เรียกให้ไปช่วยผ่าคลอด"
"เออ ได้" ผมตอบ ... จริงๆแล้วการอยู่คนเดียวทำงานคนเดียวเป็นเรื่องที่ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรด้วยหรอก แต่ว่าที่นี่ เวลาทำคลอดเสร็จแล้วต้องมานั่งเย็บแผลที่ช่องคลอด ซึ่งเวลาที่ด้ายหรือสำลีหมด ... หากไม่มีคนช่วย ก็ต้องมาถอดถุงมือเดินไปหยิบข้าวของให้เป็นที่รำคาญใจ ... ดังนั้นถ้าวศินไม่อยู่เสียหนึ่งคนแล้ว ผมก็จะไม่มีคนช่วยส่งอุปกรณ์เวลาทำงาน

"หมอ คนไข้คลอดเสร็จแล้ว เดี๋ยวหมอทำคลอดรกแล้วเย็บด้วยนะ พี่เตรียมอุปกรณ์ให้แล้ว"
นั่นไง ตรูว่าแล้วยังไม่ทันขาดคำ -_-'

เย็บไปได้สักพักนึง ... นั่นไง ตรูว่าแล้วเครื่องมือไม่พอ ... เอ้า ถอดถุงมือไปหยิบ ใส่ใหม่ นั่งเย็บใหม่ ... เอ้า สำลีผ้าก็อซหมด ... เอ้า ถอดถุงมือไปหยิบใหม่ ... ใส่ด้านเพิ่มด้วยดีกว่าเดี๋ยวหมดจะได้ไม่ต้องไปหยิบใหม่
"หมอ ... ตรงนี้ทำคลอดเสร็จอีกคนแล้วนะ เดี๋ยวหมอมาเย็บด้วย"
"หมอ ของพี่ก็ใกล้คลอดแล้ว ยังไงหมอเย็บเร็วๆหน่อยนะ"

โอ้ ชีวิต T_T ตอนนี้เริ่มสงสารตัวเองกับเจ้าของช่องคลอดที่นอนถ่างขาอยู่แล้วเนี่ยสิ ...
แต่สิ่งที่ผมทำได้ก็มีแค่เพียง ... เย็บ เย็บ แล้วก็เย็บต่อไป
อ้าว เวรแล้ว เข็มหัก!ต้องถอดถุงมือไปหาเข็มใหม่อีกแล้ว ...

ระหว่างที่ผมกำลังงกๆเงิ่นๆหาทางถอดถุงมืออยู่นั้นเอง
"หมอจะเอาอะไรเพิ่มไหมคะ"
ผมหันไปมอง ... เธอนั่นเอง
"ครับ ... ก็ขอสำลีกับเข็มเย็บเพิ่มหน่อยครับ"
"ได้ค่ะ" เธอเดินไปหยิบเครื่องมือมาให้ผม ซึ่งพึมพำขอบคุณเบาๆ

"โอ๊ย... เจ็บแล้วหมอ" คนไข้ร้องออกมา อันเป็นผลจากการที่ยาชาหมดฤทธิ์ไปแล้วระหว่างที่ผมเสียเวลาหาเครื่องมือและถอดถุงมือเข้าๆออกๆไปเตรียมของ
"เอ่อ คุณครับ ขอยาชากับเข็มหน่อยสิครับ" ... แทนคำตอบ เธอเดินไปหยิบของมาให้
"เอ่อ งั้นไหนๆก็ไหนๆแล้ว งั้นรบกวนคุณใส่ถุงมือแล้วช่วยผมตัดไหมหน่อยแล้วกันนะครับ"

ณ วินาทีนั้น ผมตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่ายังไงก็จะให้เธอช่วย ... แม้อาจจะมีคนมองว่าผมมีจุดประสงค์แอบแฝงหรือไม่

เพราะผมเย็บไม่ทันแล้ว!

(This story may be End Cut in 6 pages)

	ผู้เขียน	หัวข้อ: โลกนี้สีชมพู (อ่าน 2509882 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้