เมื่ิอวานตอนเช้า มีเพื่อน(ผู้ชาย) มาบอกว่า วันนี้ขออยู่คุยด้วยหน่อย มีอะไรจะเคลีย
อิ่มก็ตกใจ เฮ้ย เราทำอะไรผิดวะ ไปทำอะไรให้เค้าไม่สบายใจรึเปล่า ก็กังวลๆอยู่ทั้งวัน
ตอนเย็น เค้าก็บอกว่า ไปทำงานด้วยกันก่อน (ทำรายงานเรื่องเดียวกัน) เดี๋ยวจะบอก
ก็นั่งทำงาน ต่างคนต่างทำไปตอยค่ำๆ ก็เลยบอกว่า "ยังจะคุยอยู่ไม๊ มันมืดแล้วไม่อยากเดินกลับมืดๆ" เค้าก็โอเค
ตอนแรกก็ถามไปเร่อยเปื่อย อารมณ์เหมือนโดนซักประวัติ
แล้วเค้าก็เริ่มบอกว่า..(ฉบับแปล)
: ผมเป็นคนพูดตรงๆนะ ผมจะขอพูดตรงๆกับคุณ โอเคไม๊?
: โอเค ว่ามา
: ผมชอบคุณน่ะ แต่อย่าเพิ่งตกใจนะ แค่ชอบ แต่ไม่ได้รัก ( i like you but it doesnt mean i love u)
: อ่า ก็ดี มีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียด
: ผมรู้สึกอยากเป็นห่วงคุณที่สุดเลยนะ ไม่รู้ทำไม เอาเป็นว่าคุณพิเศษกว่าคนอื่น
: อืมมม (ชักเริ่ม งงๆ)
: แต่คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมจะพยายาม เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
: ผมหวังว่า ผมจะไม่รักคุณ...
: อืมๆๆ ไม่เป็นไร เราก็เป็นเพื่ิอนกันนะ เราก็ชอบเธอแบบเพื่อนนะ
: อืมม แต่ผมไม่ได้ชอบคุณแบบเพื่อน มันมากกว่านั้น แต่มันไม่ใช่รัก
: (คิดในใจ ก็ตามใจเอ็งละกัน)
พอกลับบ้านเค้าก็ส่ง sms มาบอกว่า
ขอบคุณที่รับฟังวันนี้ ดีใจมากที่ได้พูดออกไป แต่คุณอย่าทำดีกับผมไปมากกว่านี้ ไม่งั้นผมมองคุณแบบแฟน
จริงๆมันก็เขินหรอกนะ โดยบอกแบบนี้ต่อหน้า
แต่เอ็งจะให้ชั้นทำยังไงเล๊า!! ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษเลยยย!!!
พอเจอหน้ากันจริงๆ วันนี้มันก็รุ้สึกแปลกๆอ่ะ ทำตัวไม่ถูก