โลกนี้สีชมพู

[มังกร]

 

[มังกร]

ขอพักหายใจหายคอก่อนนะ

[มังกร]

 

[มังกร]

 
เรื่องไรอ่าต่อมอยากรู้ทำงาน

[มังกร]

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมก็ไปทำงานอย่างมีความสุขเพราะจะได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้หัวใจของผมมีความสุข
จนกระทั่งเช้าวันจันทร์ ผมไปถึงโรงพยาบาล เข้าไปในห้องคลอดอย่างปกติ ... แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็คือ ... ผู้คนรอบๆไม่คุ้นหน้าเลย!
เจ้าหน้าที่พยาบาลของโรงพยาบาลยังคงเป็นคนเดิม หากแต่ว่านักเรียนพยาบาลในห้องนั้นเป็นคนละกลุ่มกัน ...
"อ๋อ กลุ่มที่แล้วฝึกเสร็จแล้วค่ะ ตอนนี้กลับไปที่วิทยาลัยแล้ว"
...
ผมเดินกลับมาที่ที่นั่ง ...
ถ้าหากเป็นเรื่องนิยายรัก ตอนนี้ผมคงต้องนั่งคอตก ...
แต่ว่าผมในตอนนั้นรู้สึกใจหายเล็กน้อย แต่ก็อุ่นใจที่มีเบอร์โทรศัพท์และอีเมล์ ... เพียงแต่ว่าในความอุ่นใจนั้นผมก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าโทรศัพท์ที่เมมเบอร์ของเธอไว้มีค่ามากขึ้นนับร้อยเท่า และทุกๆเย็นผมก็ยังคงคุยกับเธอตามปกติ
เสาร์ถัดมา ผมชวนเธอมากินข้าวเย็นด้วยกัน ร้านหรูหราเท่าที่จะเป็นไปได้สำหรับกระเป๋าของนักศึกษาแพทย์ธรรมดาๆคนนึง คือร้านข้าวมันไก่ข้างถนนบริเวณหน้าโรงพยาบาล
เราสองคนกินข้าวกันท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาและคนที่รอรถเมล์ตรงป้าย ...
"สัปดาห์หน้าเราไปเที่ยวสยามกันนะครับ" ผมถามเธอหลังจากกินข้าวมันไก่จานนั้นเสร็จแล้ว
"คะ?" เธอทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะตอบตกลง "ได้ค่ะ"

จากนั้นผมส่งเธอขึ้นรถกลับ ... ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เธอทำหน้างงตอนที่ผมถาม เพราะอันที่จริงแล้วที่ผมชวนเธอมากินข้าวก็เพื่อจะพูดอะไรบางอย่างเพียงแต่ว่าบรรยากาศมันไม่ให้ ก็เลยต้องหาทางออก
ผมคิดว่าผมจะบอกเธอตอนไปเที่ยวนี่แหละเหมาะที่สุด

...
วันเสาร์มาถึง ผมเลือกชุดที่คิดว่าดูดีที่สุดแล้วไปรอเธอที่มาบุญครอง ... หลังจากที่เจอกันเราก็ขึ้นไปที่ชั้นโรงภาพยนต์
บางคนอ่านมาถึงตรงนี้แล้วอาจจะคิดว่าผมโดดข้ามอะไรหรือเปล่า ... จริงๆไม่ได้ข้ามเลยครับ ... เพราะตอนนั้นผมตั้งใจไว้ว่าจะคุยบางอย่างกับเธอ ตอนหนังเลิก
ถ้าสำเร็จ ก็จะมีเวลาเดินเที่ยวกันอย่างมีความสุขต่อ
แต่ถ้าไม่สำเร็จ ผมก็จะได้มีเวลาเดินเที่ยวกับเธอต่อ ไม่ต้องรีบกลับให้ดูเหมือนผิดหวังจนต้องขอกลับ
ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีเว้นแต่ว่าเธอจะสังเกตว่าผมอารมณ์ดีผิดปกติเท่านั้น ... ผมไม่ได้ว่าอะไรนอกจากทำเป็นสนใจในตัวภาพยนต์ที่กำลังจะไปดู ซึ่งเธอก็ไม่ได้สงสัยอะไรนักเพราะผมเกริ่นไว้ตอนที่คุยโทรศัพท์ตอนเย็นวันก่อนแล้วว่าหนังเรื่องนี้สร้างจากนิยายที่ผมเคยอ่านและอยากดูมาก เรานั่งดูหนังด้วยกันโดยไม่ได้พูดอะไร

"เสร็จแล้วไปไหนดี" เธอถามหลังจากดูหนังจบ " ตอนนี้เพิ่งบ่ายกว่าๆเอง"
"งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งตรงนั้นก่อนดีกว่า " ผมชี้ไปตรงเก้าอี้บริเวณลานใกล้บันไดเลื่อน ตรงนั้นมีที่นั่งและว่างๆไม่มีคนพลุกพล่านมากนัก เราเดินไปและเลือกที่นั่งพักขา
"สนุกดีเหมือนกันนะ" เธอบอก
"อือ"
" โอมาดูหนังบ่อยไหม" เธอถาม " เห็นโอเหมือนรู้จักแถวนี้ดีเลย"
" ผมก็มาดูหนังสองสามเดือนครั้งน่ะครับ"
"มากับเพื่อนเหรอ"
"เปล่าครับ ผมชอบมาคนเดียว" ผมตอบตามตรง "เวลาไปเที่ยวไปไหนมาไหนคนเดียวมันคล่องตัวกว่า"
"แปลกดีนะ ถ้างั้น แล้วโอคิดยังไงถึงชวนเรามาเที่ยวล่ะ"
...
...
"แอน" ผมเอ่ยขึ้น "ผมมีอะไรจะบอก"
เธอนั่งจ้องดูผม ไม่เอ่ยอะไรออกมา
"ช่วงที่ผ่านมาถึงจะเป็ฯช่วงสั้นๆ แต่ผมก็รู้สึกดีกับคุณแบบบอกไม่ถูก" .... "ผมรู้สึกว่าเราสองคนมีอะไรหลายๆอย่างที่ไปกันได้ดี"
"คบกับผมเป็นแฟนได้ไหม"


ผมพูดออกไปแล้ว


แอนนั่งมองหน้าผมนิ่ง ... นิ่งจนผมรู้สึกอึดอัดและกลัวใจตนเองเหลือประมาณ
นานเท่าไหร่ไม่รู้ เธอก็ยิ้มให้ผม



" เราก็รู้สึกดีๆกับโอเหมือนกัน"
" แต่เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า"
....
"อืม ... ไม่เป็นไรหรอก เป็นเพื่อนกันก็ได้"

แล้วผมกับเธอก็ไปเที่ยวกันต่อในมาบุญครองก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
อย่าถามผมว่าเราไปไหนต่อ
เพราะช่วงตรงนั้นมันเหมือนเวลาที่ขาดหายไปสำหรับผม ... ผมจำอะไรไม่ได้เลย ....
จำได้แต่เพียงว่ามันไม่ใช่การเที่ยวอย่างมีความสุข

(ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้ว)

ตูเข้าใจ ความรู้สึกแบบนั้นตูเข้าใจ 

ความรู้สึกแบบนี้มิ้นก็เคยเจอค่ะ

[มังกร]

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมทำตัวไม่ถูก
ผมไม่ได้หยุดการคุยกับเธอเลย ผมยังคงพูดคุยโทรศัพท์ไปหาเธอทุกเย็น เรายังคงคุยกันเหมือนกับว่าผมไม่เคยสารภาพความในใจ คุยเหมือนกับว่าเธอไม่เคยปฏิเสธผม
เพียงแต่ว่าผมต้องต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง ... เพราะยิ่งเวลาผ่านไป ผมยิ่งรู้สึกแย่
ผมรู้สึกว่าผมผูกพันกับเธอมาก
รู้สึกว่าขาดเธอไม่ได้
ซึ่งความรู้สึกนี้ผมไม่เคยเป็นมาก่อน ... แต่ก่อนเวลาชอบใครหรือรู้สึกดีกับใคร ก็คือความรู้สึกชอบ ปลื้ม รู้สึกดี
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนี้คือความรู้สึกที่ผมเองไม่เคยรู้จักมันมาก่อน ความรู้สึกที่อบอุ่นในหัวใจเวลาที่ได้คุยกัน
และความรู้สึกแปลบปลาบที่ข้างในทรวงอกและจุกไปที่ลำคอยามที่เธอบอกปัด

มันคือความรักใช่ไหมนะ ...

มันคงจะใช่จริงๆแหละ เพราะผมลองทิ้งความรู้สึกนั้นและลองรอดูว่าเวลาจะเยียวยาความรู้สึกได้ไหม ... เพื่อที่จะพบว่าเวลาไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ก็คือ ทำตัวทำใจให้ยอมรับมัน และคุยกับเธอต่อไปอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

....หลังจากสัปดาห์นึงแห่งความเศร้าและเหงาผ่านไป ความทรมานที่เกิดขึ้นทำให้ผมแทบจะทนไม่ได้ ...
ผมทนไม่ได้แล้วที่จะต้องอยู่กับความรู้สึกแบบนี้

"แอน เป็นไงมั่ง" ผมโทรหาเธอจากที่หอพักตามปกติอย่างที่เคยทุกวัน
" อืมก็ดี" เธอตอบ
" ผมกลับมาทบทวนดูแล้ว ... ผมยังอยากจะถามคำถามเดิมกับคุณอีกครั้ง" ... ผมถามเรียบๆเหมือนไม่มีอะไร " คุณจะคบผมเป็นแฟนได้ไหม"
"ได้ค่ะ"
"จริงๆนะ"
"อืม"

...
...
...
แล้วเราก็เป็นแฟนกันมาอีก 6 ปี
6ปีที่เราคุยกันทุกวัน ห่วงหา ห่วงใย และเติมเต็มให้กันและกัน
จนกระทั่งถึงวันนี้ ตอนนี้
และเดือนหน้านี้ ผมกำลังจะแต่งงานกับเธอ ... สุดที่รักของผม

จบ .... ไม่สินะ ไม่ใช่จบ
แค่กำลังจะเริ่มบทใหม่เท่านั้น

[มังกร]

โอ้

 

ตอนจบมันง่ายไปมั้ยอ้ะ 

[มังกร]

 

[มังกร]

So sweet dotor cat!!!

[มังกร]

โห...