มาเล่าก็ได้ เพราะบุ๋มขอนะเนี่ย
คือ พี่เจอกับเค้าเพราะมีคนแนะนำให้รู้จักจ๊ะ
ตอนคุยกันตอนแรก ก็จะคุยแบบฮา ๆ เหมือนคุยกับน้อง ๆ ในฟอนต์นี่แหละ
ประมาณว่า แอดเอ็มพี่ ต้องคุยนะ ไม่ใช่ว่าแอดไว้เฉยๆ
คุยไปคุยมาในเอ็มหลายเดือน เกือบ ๆ ปี
กว่าจะขอเบอร์กัน
ทีแรกเห็นหน้าในดิสเพล ยังไม่ได้ติดอกติดใจเพราะว่ามันหล่อหรอก
เพราะโดยส่วนตัวไม่ได้มีจิตพิศวาสกับคนหล่อเท่าไหร่นัก
อาจจะเป็นเพราะพี่เข้ากับคนง่ายด้วยมั้ง การโทรศัพท์คุยกันก็ช่างยาวนาน
จำได้ว่า โทรคุยกันตั้งแต่สามทุ่มยันตีสี่ ปวดหูชิบหาย
จนได้มีโอกาสได้ไปตรัง พี่ไปพักบ้านน้องชายแฟนเก่าค่ะ
น้องแฟนเก่าเค้ายกห้องให้พี่ห้องนึง แล้วเค้าก็ไปนอนกับเพื่อนที่อยู่บ้านเดียวกัน
เมาใบกระท่อมทุกวันเลย
(เด็ก ๆ อย่าเอาอย่าง)
ไป ๆ มาๆ รักมันตอนไหนก็ไม่รู้ แต่รู้สึกว่าเค้าจะไม่ได้คิดอะไรด้วย
ซึ่งอันนี้พอจะจับสังเกตได้บ้าง (แต่ตูยังหลอกตัวเองอยู่ว่ามันก็น่าจะคิดด้วย)
จนเมื่อปีที่แล้ว เพิ่งมาพูดกันตรง ๆ นี่แหละ มันเลยเป็นจุดพลิกผันครั้งสำคัญ
ทำให้ตูเลิกกับกิ๊กตูหมดทุกคน ทำให้ตูไม่อยากมีแฟนมาถึงทุกวันนี้
เหมือนว่ากลัวนะ กลัวว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก
ไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น เพราะรู้สึกสมเพชตัวเองสุดๆ
กว่าจะตัดใจได้ ใช้เวลานานมาก
(เดี๋ยวพี่มาต่อ)
