พูดหยาบคายไปตามอารมณ์และสถานการณ์
ตอนเด็กๆ โดนแม่ดุบ่อยๆ เพราะพูดไม่มีหางเสียง (เช่น คะ ค่ะ ขา อะไรเทือกนี้)
แม่เข้มงวดมากเรื่องพูดจาไพเราะ โดยเฉพาะกับแนน
แต่กับน้องอีก 2 คนแม่ไม่ว่าอะไรนะ -*-แนนเลยติดพูด คะ ค่ะ มาหน่อยนึง
โตขึ้นปุ๊บ
สมัยมัธยมคุยกับเพื่อนใช้ แก-เรา หรือไม่ก็เรียกชื่อ
ส่วนรุ่นพี่ อาจารย์ ก็ยังพูดเพราะอยู่
เข้ามหา'ลัย
มึงกูก็มาโดยไม่รู้ตัว (คือไม่ได้สังเกตตัวเองว่าเริ่มพูดตอนไหน)
พูดไปตามอารมณ์และความสนิท
แต่ไม่ด่านะ เหี้ย ห่า สารพัดสัตว์จะไม่ออกมา
พูดมึง กู วะ โว้ย และเล่นมุกคำผวนเฉยๆ
พอทำงาน
ใช้สรรพนามหลายอย่างมาก ชั้น-แก, เรา-แก, มึง-กู หรือไม่ก็เรียกชื่อ
ทุกอย่างล้วนแล้วแต่อารมณ์
(กับรุ่นพี่และผู้ใหญ่ ยังคะ ขา อยู่อย่างเดิม)
ส่วนใหญ่ถ้าพูดกับเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ทำงานใกล้กันมากๆ จะมึงกูตลอด
ถ้ารู้สึกสนิทใจที่จะพูด
... แต่พูดชั้น แก หรือเรียกชื่อ ก็สนิทใจเหมือนกันนะ
เหมือนว่า แนนไม่ได้ลำดับชั้นความสัมพันธ์ด้วยคำนี้
เพื่อนที่ทำงานแนนคนนึงบอกว่า
"เฮ้ยแนน ปาล์มไม่เคยพูดมึงกูกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ"
"มึงนี่แหละึคนแรก"โคตรดีใจที่ได้รับเกียรตินี้เลยว่ะ
