จะเตลิดไปไหน

[มังกร]

ต้องอ่านหลายๆ ตอนค่ะ   




โปรโมทไปเลย   

อย่าลืมเจ้าบ่าวนะคะ 

[มังกร]

ออยยังสร้างบล๊อกไม่เสร็จ แต่เขียนเนื้อหาไว้รอแล้ว แอบเอามาแปะครับ ให้สมกับเป็นจู๋สีเหียวซะหน่อย 

หมายเหตุไว้ก่อน: ตอนนี้ผมขอเขียนเรื่อยเปื่อยมากที่สุดในรอบห้าสิบปีนะครับ

<a href="http://www.youtube.com/v/KTkMU-VkipM" target="_blank">http://www.youtube.com/v/KTkMU-VkipM</a>
   
    บ้านน๊อก บ้านนอก !
    ซุม เดอะแมนคันทรี่
    Lo society กินแต่วิสกี้ขาว แกล้มเมล็ดถั่วลิสง
    ฟังหมอลำ ล๊าว ลาว
    ไม่เหมือนคนลาดพร้าว
    บ้านน๊อก บ้านนอก !
    ชนบ๊ท ชนบท ไร้เทคโนโลยี
    บ่มี ไลท์ แอนด์ ซาวด์ เหมือน อาร์ซีเอ Bangkok
    Little boy little girl ก็แต่งตัวเชยออก
    บ้านน๊อก บ้านนอก บ่คือแถวลาดพร้าว

    คันทรี๊ คันทรี่ มีแต่ animal
    มี mountain สอง mountain เขาเรียกควายใช่เปล่า ?
    เพราะ Fish sleep in the ไห ที่ใส่ส้มตำลาว
    (ปลาร้านอนอยู่ในไห)
    Oh no….
    Food floor house ทานไม่ได๊ ไม่ได้ (อาหารพื้นบ้าน)

    บ้านน๊อก บ้านนอก
    ขอ come back ลาดพร้าว
    รถแล่นเข้าหลักสี่ อย่างงี้ค่อยพอไค
    จอดรถแวะ ร้านลาบ แล้ว (แหน)มองขวา(แหน)มองซ้าย
    เอาตำลาวเด้ออ้าย ใส่กับปลาร้าหนำเด้อ (สองต่อน)
    หัวก็มาจากบ้าน กลับไปเยี่ยม mother
    อยู่ที่ภาคอีสาน …
    บ้านน๊อก บ้านนอก

    บ้านน๊อก บ้านน๊อก
    โอ้...ละ หนอ หนอ หนอ ...
    มึงจะร้องซ้ำๆ ทำไม… ♪


เพลงแต่งงานของวงมั่วร์แห่ง Ladprawroom นี้ เป็นเพลงอมตะส่วนตัวของผมเพลงหนึ่ง
ที่ผมฟังครั้งแรกก็โคตรถูกใจเลยครับ ไม่คิดว่าทั้งเพลงทั้งมิวสิกมันจะเท่ขนาดนี้
จนวันหนึ่งมันก็กลับชาติมาเกิดในอีกเวอร์ชันนึงโดย Poow and the gang
คราวนี้เลยเป็นเพลงที่แฟนผมชอบโดยไม่ได้นัดหมาย (เออ แล้วจะนัดกันยังไงวะ)

ผมฟังเพลงภาษาประกิตไม่เป็นครับ
พอๆ กับการไร้ความสามารถโดยสิ้นเชิงด้านภาษา (พี่บิ๊กครับ ช่วยผมด้วย!)
ดังนั้นรสนิยมในการฟังเพลงของผมจึงไม่ได้มีอะไรลึกลับซับซ้อนเลยสักนิด
ผมชอบเพลงป๊อปที่ใครๆ ก็ชอบ (เป็นข้อดีที่ทำให้ไปร้านเกะแล้วมีอะไรให้ร้องได้เรื่อยๆ)
ผมชอบดูหนังตลาดแบบที่ใครๆ ก็ชอบ ผมชอบกินชอบเที่ยวแบบธรรมดาๆ สามัญๆ
และผมภูมิใจในความเป็นคนธรรมดาที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบ แบบนี้แหละครับ
คือรู้สึกได้ว่าเสน่ห์ของชีวิตมันก็คือการเก็บเกี่ยวความธรรมดาที่เติบโตอยู่ริมทางนี่ล่ะ

แต่ผมดันอาจจะโชคดีกว่าคนอื่น ตรงที่ถึงแม้ไม่ได้หล่อ พ่อไม่รวย
แต่ก็ดันเติบใหญ่มาได้ท่ามกลางโอกาสที่พ่อแม่มอบให้ (ขอบคุณครับ)
โอกาสทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิตนั้น มันคือ “การเลือก” ทางที่จะเดิน
มันต้องเลือก แบบเดียวกับที่นีโอโดนหลอกให้กินยา (เอ๊ะ มันเลือกกินยาสีอะไรนะ)
จนวันหนึ่งผมได้โผล่ไปเรียนในคณะที่ไม่มีใครคิดไว้ (ทั้งที่ถูกคาดหวังไปอีกทางนึงเลย)
จนวันหนึ่งผมได้หันเหเข้าสู่วงการหาปลา (นั่นเพราะเรียนไม่เก่งเอาเสียเลย)
จนวันหนึ่งผมได้พบกับปู๋วว์ (ก็เพราะไปเป็นชาวประมงนี่แหละครับ)
การเลือกออกทะเลในครั้งนั้น ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป…

ผมได้รู้จักว่าโลกมันเป็นยังไง ทั้งที่ผ่านมาพอมองย้อนกลับไป ไอ้นี่แม่งโคตรเนิร์ดเลยนี่หว่า
แล้วผมกลายเป็นคนที่รู้จักร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ทั้งที่ในชีวิตนี้ไม่เคยกินมาก่อน
แล้วก็กินมันไปซะทุกเจ้า ดูหนังมันซะทุกเรื่อง (ไม่เว้น “ไกรทอง”!! ฮ่วย!!)
แล้วก็ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกะเขาซะที แม้ตัวเองจะหายหัวไปเป็นทหารเณฑ์ถึงสองปี
แต่นั่นก็ดันทำให้เพลง “คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ..” กลายเป็นเพลงชาติประจำกองร้อย
การเลือกที่จะแอบเอามือถือใส่ไว้ใต้รองเท้าคอมแบตเข้าไปในครั้งนั้น มันคุ้มค่ามากครับ
เพราะทำให้ช่องทางการติดต่อสื่อสารกับแฟนเพียงช่องทางเดียวของผม
กลายเป็นช่องทางสุดน้ำเน่า และพาให้ชีวิตทหารเกณฑ์สองปีไม่น่าเบื่อเลยสักนิด

เฮ้ยนี่กูเขียนบ้าอะไรลงไปวะ ไม่ได้เป็นสเต็ปเล้ย!
(ว่าแล้วก็ย้อนไปเขียนหมายเหตุไว้บรรทัดแรกไว้ซะหน่อย)

…

เอาเป็นว่า และแล้วก็มาถึงวันนี้ละกันครับ
เราคบกันมาแปดเก้าปีแล้ว หน้าที่การงานก็มีแล้ว ปะการังก็ดาวน์รอไว้แล้ว (แปลว่าหนี้ก็มีแล้ว)
แล้วจะรออะไรอีกล่ะครับ แต่งงานไปให้หมดเรื่องหมดราวเลยดีกว่า!

โอ้ว นี่มันเป็นชีวิตที่ธรรมดามาก! ทำไมมันช่างธรรมดาได้เจ๋งขนาดนี้!

เมื่อหลายปีก่อน ผมเคยไปงานสะเดาะเคราะห์เก้าวัดมา แกจัดงานที่สุพรรณฯ
อารมณ์ของงานก็สุพั้ณ~สุพรรณ.. ทั้งที่ปกติแกก็ใช้ีวิตในกรุงกันทั้งคู่อยู่แล้วนี่หว่า
จากปากคำของพี่จูนเลยทำให้ได้ข้อคิดเข้าท่ามาหนึ่งอย่าง
ว่าที่ชั้นจัดงานแต่งงานขึ้นมาเนี่ย มันก็แค่พิธีกรรม พอเสร็จงานแล้วก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมต่อไป
พอฟังเช่นนั้นแล้วก็รู้สึกว่าเฮ้ย เท่ว่ะ ช่างเป็นความธรรมดาที่เท่ได้ใจขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ
ต่อมเท่เลยกระพือตลอดเส้นทางกลับกรุงเทพฯ เลยครับ (แป๊บเดียวแหละ ถนนบรรหารเขาดี)

แล้วก็ย้อนกลับมาดูสารพัดงานแต่งงานในปัจจุบัน ที่เป็นของหวานสำหรับวงจรธุรกิจเว็ดดิ้ง
โอ้ว นี่มันโลกคู่ขนานกับธุรกิจที่หากินกับงานรับปริญญาเลยนี่หว่า
(ประโยคอมตะคือ “ชีวิตนี้มีครั้งเดียวนะน้อง” - ดังนั้นจ่ายพี่มาแพงๆ เลยดีก่า)
นับวันธุรกิจประเภทนี้จะใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ และหล่อหลอมค่านิยมบางอย่างแบบเนียนๆ
จน.. จนมันยังไงดีล่ะครับ ใครนิยามไอ้ความคิดแบบนี้ให้ออกมาเป็นวจนะภาษาทีสิ

นั่้นทำให้เราเลยพบข่าวดาราหมั้นหรือแต่งงานกันใหญ่โต และจบแบบทางใครทางมันอยู่เนืองๆ
โอ้ว ไม่เอานะ.. เราตกลงกันว่า ขอไม่เอาความหรูหราไฮโซอย่างสมบูรณ์แบบขนาดนั้น
ไอ้อะไรที่รุงรังที่เกิดมาเืพื่อการมีหน้ามีตาในสังคม โดยแลกกับการตำน้ำพริกมหาศาลไปเททิ้ง
สู้เอามาผ่อนบ้านกันดีกว่า

แค่คิดยังไม่พอครับ
ผมกับปู๋วว์เลยวางแผนกันไว้คร่าวๆ ว่าจะนำโครงการนี้ไปนำเสนอพ่อหมึกแม่หมึกยังไงดี
และแล้ว ก็อย่างที่บอกครับว่าด้วยการมอบโอกาสของผู้ปกครองท้องทะเลใจกว้างของทั้งสองฝ่าย
งานของเราทั้งคู่ที่เตรียมวางแผนกันไว้ จึงมีความธรรมดา แต่ก็ยังครบถ้วนอย่างที่อยากให้เป็น
(คือมีความเป็นออยสูงมาก และมีความเป็นหมึกสูงมาก.. ไว้เดี๋ยวค่อยทยอยเล่าละกันนะ)

โอ้ว
๒ พฤศจิกายนที่จะถึงนี้ คงจะมีอะไรสนุกเกิดขึ้นเป็นแถ้แน้!

.

[มังกร]

 

[มังกร]

  โอ้ยยย

[มังกร]

 





เอาเพลงอื่นซี่ 

[มังกร]

มีเจ๊ใหญ่ด้วย 

[มังกร]

นั่นมันตี๋นี่หว่า   



แอบเห็นว่า


ปะการังก็ดาวน์ไว้แล้ว


กูไปดาวน์ตอนไหน   

[มังกร]

 

[มังกร]

[มังกร]

พ่อหมึก แม่หมึก

[มังกร]

 

[มังกร]

ก๊ากๆๆ


เจ๊นัทอย่าลืมไปหย่ากับบี่บี๋ก่อนนะ

จะได้ไม่จดทะเบียนซ้อนน่ะ 

[มังกร]

เีนียนมากๆ เลยค่ะ