คนถ่ายเหงาครับ...
คนถ่ายเหงาแน่นอน รูปถึงออกมาแบบนี้
และรูปนี้ทรงพลังนะครับ ทำให้คนดูเหงาได้ด้วย
คนเวลาเหงา มีสองสิ่งที่กระทำเสมอๆ คือ เงยมองฟ้า
และก้มมองดิน อาจจะเป็นอัตโนมัติบุคลิกที่ติดเป็นสมบัติ
ของมนุษย์ก็ได้ เพราะสัตว์คงไม่เหงา (หรือมันเหงาเราก็ไม่รู้)
ฟ้ามันกว้าง กว้างมาก แถมด้วยเมฆกระจัดกระจายเป็นรูปต่างๆ
ให้คนเหงาได้จินตนาการด้วย เผลอแผลบเดียวฟ้าและเมฆก็ทำให้
คนเหงาคิดถึงคนไกลเสียแล้ว หรือขนาดไม่เผลอบางที
ยังคิดไปได้ถึงขนาดว่า ฉันมองฟ้าตรงนี้
แล้วฟ้าตรงโน้นที่เธอมองจะเหมือนกันไหม
แล้วเมฆของฉันเป็นขนมสายไหม แล้วของเธอละเป็นอะไร
ฟ้ามีพลังถึงขนาดนั้น และบ่อยครั้งฟ้าก็เอาอารมณ์คนเหงาอยู่
และบางครั้งก็เอาไม่อยู่เตลิดเพลิดไปเลยก็มี
ผมชอบบรรยากาศรวมทั้งหมดของรูปครับ
มีฟ้า มีเมฆกระจาย มีเหล็กดัดของหน้าต่าง
(ผมจินตนาการไปถึงห้องเช่าเล็กๆ ไม่มีตู้เย็น
ไม่มีแอร์ มีแต่พัดลม และท้องฟ้านี้โดนมองออกมาจาก
หน้าต่างของห้องนั้น)
แต่...
ผมไม่ชอบขอบ สากๆ เหมือนรอบขาดๆ นั่นจริงๆ
บางทีร่องรอยกรอบก็ขโมย จุดสนใจเล็กน้อยไปหมดนะ
