โอ้ ขอบคุณจานปุกครับ
ภาพนี้สวยนะแอน
ได้อารมณ์ดีด้วย
การอ่านเรื่องที่แอนเขียน รวมกับภาพ มันทำให้ภาพดูสวยขึ้นอีก
แต่ทีนี้ลองตัดคำอธิบายทิ้ง แล้วอ่านภาพเพียวๆ
แสงบนท้องฟ้า ขาวไปติด ไม่รู้ถ่ายด้วยเอฟต่ำหรือเปล่า
ทำให้รายละเอียดของท้องฟ้าหายไป
เราว่าถ้ารูปนี้ ฟ้ามีรายละเอียดหน่อย น่าจะสวยกว่านี้
ภาพนี้ ถ้าเป็นซีเปีย คิดว่า น่าจะสื่อคำว่า คิดถึงทับแก้วได้สวยกว่านี้
ภาพในจินตนาการของเราประมาณโทนสีนี้
ขออนุญาติเปลี่ยนสี ไปตามความอำเภอในโดยสุจริต
ตอนถ่ายมาตั้งเป็นโหมดโมโนโครมครับ
โมโนโครมก็คือสีเดียว ตั้งไว้ในกล้องว่าให้ถ่ายมาปั๊บแล้วอมน้ำเงินหน่อยๆ
(ปกติไม่ค่อยชอบซีเปียสีโทนน้ำตาล มันดูแห้งๆ น่ะครับ อันนี้ส่วนตัว)
คุณลุงคนเดิมวันนี้ไม่อยากเรียนหนังสือ
เลยเดินทอดน่องไปเรื่อยเปื่อย หวังจะไปสวนดอกกล้วยไม้
แอบหวังในใจนิดๆ ว่าคุณลุงคนนั้น ที่นั่งอยู่ตรงกองขยะ
จะยังอยู่ อยากรู้ว่าคุณลุงยังอยู่ไหม
อยากรู้ว่าคุณลุงเขียนอะไรวันนั้น
และวันนี้ก็เจอ
คุณลุงกำลังเล่นสุโดกุ
ไอ้เกมคิดเลขน่ะ
ตั้งใจเล่นมากๆ แต่พอมองไปที่ปมขมวดบนหน้าผากแก
ดูกองขยะรอบๆแก
สัมผัสไอหนาวรอบๆตัวแก
ไม่มีใครเลยสักคน
ลูก เมีย แม้กระทั่งเพื่อน
มีแค่หนังสือสุโดกุเก่าๆ ในมือแก
กับผ้าห่มเกรอะฝุ่น
เห็นคุณลุงกี่ครั้ง ก็รู้สึกเหงาอ้างว้าง
ส่วนอันนี้ก็เป็นภาพที่เล่าเรื่องอีกแล้วครับ
ภาพเล่าเรื่องโดยตัวของมันเอง แต่ก็ไม่ยักกะเหงาแฮะ
ดูออกเป็นความสุขในสภาพของลุงแกที่เป็นอยู่มากกว่า
ถ้าไม่ได้มองว่าตรงนั้นเป็น sudoku
ก็จะดูเหมือนแกกำลังวงคู่บอลเพื่อเช็กอัตราต่อรองมากกว่า
(ไม่เชื่อดูรองเท้าแกสิ)
กอปรกับถุงสารพัดถุงรอบกาย มันเลยดูแน่นๆ
และมีชีวิตชีวาเกินกว่าที่จะมุ่งสู่ความหมายของคำว่าเหงาครับ
