ผมว่าคำตอบมันก็ง่ายออก
รากฐานวัฒนธรรมมันไม่ถูกปลูกฝังมา
ไอ้พื้นฐานหรือวัฒนธรรมนี่ มันก็น่าจะมีผลต่อทุกอย่างมั้งครับ
คนที่มาดูแลประเทศ กำหนดนโยบาย ร่างหลักสูตรการศึกษา
ก็เป็นคนที่มีรากมาแบบนั้น ก็ผลิตคนแบบนั้นเป็นรุ่นต่อไปต่อไปเรื่อยๆ
เห็นปัญหาแหละ แต่แก้ยาก
แต่ผมว่า ไอ้รากวัฒนธรรมเนี่ย ถ้าผมเป็นผู้บริหารด้านวัฒนธรรม
ผมจะมองหาจุดดีของมันแล้วเอามาเสริมต่อนะ จุดด้อยเรื่องไม่สนใจศิลปะเนี่ย ก็ต้องค่อยๆปลูกฝังกันไป
แต่รากของเราก็สร้างส่วนดีมาให้เยอะ อย่างนิสัยรักสนุก รักอิสระ งานประเพณี
ความบันเทิง เราเต็มร้อย หนังของเราเต็มไปด้วยตลกและกระเทย ที่เที่ยวบันเทิงของเรา
มันสะใจทุกรูปแบบ(เทียบกับที่ไหนก็ได้ ของเรากินขาด รวมถึงในแง่ไม่ดีด้วย)
มีทั้งดีทั้งไม่ดีแหละ ยังไงก็ตาม โดยรวมแล้วเรามีพื้นฐานที่รักอิสระรักสนุกมาก
เรารู้วิธีที่จะทำอะไรพวกเนี้ย ดูประเทศรอบข้างที่เขาก็เจริญเหมือนกันน่ะแหละ แต่เขาทำเป็นแค่ขายของ
รากวัฒนธรรมเขาคือสอนให้ขายของเป็น ผมว่าของเรามีแววที่จะพัฒนาด้านนี้ได้มากกว่า
ประเทศอื่นๆในภูมิภาคแถบนี้อีก อันนี้ถ้ามองแบบนักบริหารน่ะนะ ปัจจัยเรื่องรากเนี่ย
มันแก้ยาก ก็หาจุดดีของมันแล้วมาพัฒนาซะเลย ผมว่ามันเอามาเชื่อมต่อกันได้กับศิลปะนะ
มันอาจอยู่ในรูปของความบันเทิงเหล่านั้น ไม่ใช่ในหอศิลป์ก็เท่านั้นเอง