มาแชร์ในฐานะคนป่วย
เราเป็นโรคขาดความอบอุ่น อ่ะแหละ
แบบโหยหา อยากให้คนรักคนสนใจ
ซึ่งพัฒนาไปซึมเศร้าบ้างถ้างี่เง่า
ซึ่งก็งี่เง่าเองนี่แหละ ๕๕๕๕
บางทีคนรอบข้างไม่ได้อะไรเลย
แต่เก็บมางี่เง่าเอง
ช่วงหนักหนา ก็ต้องเจอหมออาทิตย์ละครั้ง
กินยาประคองสภาพตลอด
คนป่วยแต่ละคน คนรอบข้างก็จะมีบุคลิกเฉพาะตัว
คนป่วยก็เลือกสังคมที่เหมาะกับตัวเอง
จะช่วยได้เยอะ
(อย่างเรางี้เพื่อนน้อยมาก เลือกแล้วเลือกอีก
ถึงยอมคบแบบเปิดใจไม่งั้นก็คบแบบกั๊กๆ
หรือการไปไหนมาไหนด้วย ก็เลือกแล้วเลือกอีกว่าไปด้วยกันได้จริงๆ)
คนที่อยู่รอบข้างก็ยากอ่ะนะ
การเข้าวัดวิปัสนาไม่ช่วย ดีไม่ดีฟุ้งซ่านไปกันใหญ่
เวลามีคนบอกว่าสู้ๆ ก็เถียงในใจว่ากูสู้อยู่เนี่ย
เวลามีคนบอกว่าเข้าใจ ก็เถียงในใจว่ามึงไม่เข้าใจกูหรอก
งี่เง่าเนอะ ๕๕๕
ตอนบำบัดก็เดินไปหาหมอเอง เพราะเริ่มทำร้ายตัวเองละ
กรีดแขนใช้เล็บจิก เอาจริงที่ทำเพราะไม่ได้อยากได้
แต่พอเจ็บ พอเห็นเลือดก็รู้สึกว่ามีชีวิตอยู่
เหมือนใช้ความเจ็บเป็นเครื่องยืนยันการมีชีวิต
ถามว่าบำบัดแล้วหายไม๊ ก็ไม่หายอ่ะ
แต่รู้แนวทางที่จะใช้ชีวิตให้ดีขึ้น
ปรับตัวเองให้อยู่ในสังคมแบบไม่ทำให้ตัวเองและรอบตัวลำบาก
ยังคงกินยาบ้างอะไรบ้าง
อะไรที่แลทรงแล้วมันกระตุ้นก็หลีกเสีย
ที่ไหนสบายใจก็อยู่ตรงนั้น
การไม่สนใจโลกช่วยไว้ได้หกส่วน
