แบทเทิ่ล รอยัล
เดอะ ฟoนต์!!!
ตอนที่สี่ แววตาพี่กิ๊พดูนิ่งเฉย ขณะที่มือควงเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ไปมาเรื่อยเปื่อย ก๊อพยืนเหงื่อแตกอยู่ตรงนั้น คำพูดจุกอยู่ตรงคอจนไม่รู้จะทำยังไงดี
"พี่กิ๊พ - คือ"
"ก๊อพ" หมอกิ๊พเอ่ยเสียงเรียบ ๆ แต่กลับทำให้ก๊อพชะงักไปได้เกือบจะในทันที "ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว พี่จะขอคิดบัญชีเลยละกัน"
"บัญชีอะไรพี่ - พี่เรียนหมอไม่ใช่หรอ"
"ตลกนักหรอเอ็ง"
กิ๊พกระโจนเข้าใส่อย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว เข็มฉีดยาถูกแทงพรวดเข้าที่ต้นคอของก๊อพที่ก้มตัวหลบไปได้เส้นยาแดงผ่าแปด - ความคมของมันบาดเนื้อเขาจนเจ็บจี๊ดขึ้นสมอง ก๊อพทิ้งตัวลงกลิ้งออกห่าง พลางกระโดดลุกขึ้นจ้องหมอกิ๊พที่กำลังดึงเข็มฉีดยากลับมา
"เดี๋ยวสิพี่ - เป็นพี่น้องกันจะมาฆ่าแกงกันอย่างนี้เลยหรอ"
"ไม่ได้ฆ่าแกง แต่จะฆ่าแก๊!!!" หมอกิ๊พกระโดดปาเข็มฉีดยาใส่ก๊อพที่ดึงตัวหลบหลังต้นไม้ได้ทัน เข็มจึงปักเข้าตรงลำต้นเสียงชัดแจ๋ว ก๊อพรู้สึกร้อนวาบที่หลัง ก่อนที่เขาจะพบว่าต้นไม้กำลังลุกเป็นไฟ!!!
"เฮ้ย"
"ตกใจหรอ" หมอกิ๊พเอ่ยเสียงเย็น พลางหยิบเข็มเล่มใหม่ออกมาจากกระเป๋านักเรียนที่สะพายอยู่กลางหลัง "นั่นคือไนโตรกลีเซอรีน - ปริมาณน้อยนะ - ไว้สำหรับจัดการคนอย่างน้องให้พ้น ๆ ไปจากโลกซะ"
"ทำไมพี่ถึง" ก๊อพหยุดชะงักไป เพราะหมอกิ๊พยกมือขึ้นห้าม
"จำไม่ได้หรอก๊อพ" แววตาของหมอกิ๊พเริ่มปริ่มไปด้วยน้ำอย่างรวดเร็ว "ที่อาม่าให้ตังค์ก๊อพมาพันนึง แล้วบอกให้แบ่งกับพี่คนละห้าร้อยน่ะ"
"ไอ้อันที่ก๊อพโดนขโมยไปน่ะหรอ" ใบหน้าบิดเบี้ยวของก๊อพดูจะเพิ่งนึกขึ้นได้ หมอกิ๊พแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็นพลางปาดน้ำตาทิ้งไป
"ใช่ - เพราะก๊อพไม่คืน - พี่ก็เลยต้องฆ่าก๊อพซะ เพราะพี่ไม่เคยปล่อยให้ลูกหนี้รอดเลยซักคนเดียว" กิ๊พกรีดร้องพลางพุ่งเข้าใส่
[
ก๊อพกระโดดกลางอากาศหวังฟาดเท้าใส่ใบหน้ากิ๊พให้เละ ๆ ไปเสีย แต่ยังไม่ทันที่ศึกสายเลือดจะจบลง เสียงร้องของอีกคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาก่อน
"หมอกิ๊พ!!!"
คนถูกเรียกหยุดชะงัก พลางหันไปมองสามที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ใบหน้าตื่นตระหนกของเขาดูจะบอกเรื่องราวได้ดีเหลือเกินในสายตาของก๊อพ
"อะไรหรอสาม" หมอกิ๊พเก็บเข็มฉีดยาลงกระเป๋า พลางหันมาเรียกสามอย่างใสซื่อ จนก๊อพแทบจะไล่เตะให้ตายคาเท้า ทำไมพี่จะฆ่าแต่ตูฟะ...
"พี่กิ๊พรีบไปรวมกลุ่มเถอะ - หมีบ้านั่นกำลังมาทางนี้"
หมอกิ๊พพยักหน้าเข้าใจ
"ขอบใจมากนะสาม" สามยกมือเกาหัวแก้เขิน หมอกิ๊พหันมามองก๊อพอย่างมุ่งร้าย "ส่วนก๊อพ - ไว้เจอกันคราวหน้าเถอะ - แม่จะเล่นให้ดิ้นเลย"
และหมอกิ๊พก็วิ่งจากไป ทิ้งไว้เพียงก๊อพที่หอบหายใจรุนแรงเพราะความกลัว - พอแน่ใจว่าพ้นแล้ว - สามก็แทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ จนได้ยินเป็นเสียงคึ ๆ
"ขำอะไรของนายวะ" ก๊อพถาม สามเงยหน้าขึ้นตอบ
"พี่แกนี่โกหกง่ายจริง ๆ"
ก๊อพรู้สึกฉุนกึก แต่ก็ไ่ม่ได้ว่าอะไร
"แล้วหมีล่ะ"
"จัดการเรียบร้อยแล้ว" สามว่า พลางยกมือขึ้นโบกตัดบท "รีบไปหาเร่เหอะ - มันคงรอแย่แล้ว"
ก๊อพเลิกคิ้วอย่างสงสัย
มันเก่งขนาดล้มหมีได้เลยหรอเนี่ย...
