เห็นกระแสแบทเทิ่ลรอยัลมาแรง ตูเลยเขียนซะเลย
แบทเทิ่ล รอยัล
เดอะ ฟoนต์!!!
“ที่นี่ที่ไหน”
สามเอ่ยเป็นคนแรก เมื่อพวกเขาทุกคนลืมตาขึ้นในห้องมืดซึ่งไม่มีใครรู้จัก – กัมพยายามเก็บแว่นกันแดดของตนลงกระเป๋า เพราะถึงจะใส่ไว้ก็มองไม่เห็นอะไรอยู่ดี – ก๊อพหันซ้ายขวาหาแอนที่น่าจะเป็นหนึ่งในพวกที่ยืนกันอยู่เต็มไปหมด
“สวัสดีทุกคน”
เสียงเย็น ๆ เยือก ๆ ดังมาจากลำโพงที่ติดอยู่ซักมุมหนึ่งในห้อง ทุกเสียงพูดคุยเงียบลง ได้ยินเสียงหายใจของคนพูดอย่างชัดเจนราวกับจงใจ
“ที่ผมนำพวกคุณทุกคนมาอยู่ในห้องนี้ – เพราะว่าผมมี ‘เกม’ เกมหนึ่งให้พวกคุณเล่น”
“ไร้สาระ” เสียงห้วน ๆ ของผู้คุมกฎซาฟิเร่ดังขึ้นก่อน เรียกเสียงหัวเราะหึ ๆ ของหลายคนได้มากพอดู
“เป็นเกมที่สำคัญเท่าชีวิตพวกคุณเลยก็ว่าได้”
เสียงที่ออกมาส่อแววเย้ยหยัน ซาฟิเร่หายใจออกแรง ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะเงียบลง
“เอาละ เข้าเรื่องกันต่อ”
ก๊อพเงยหน้ามองเงาตะคุ่ม ๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นต้นตอของเสียง เป็นร่องขยายเสียงเล็ก ๆ บนเพดาน เขากราดตามองไปรอบ ๆ ห้อง และพบกับแอนที่ยืนเกาะกลุ่มอยู่กับสามและกัม
“ในเกมนี้ กติกาง่าย ๆ ข้อเดียว” เสียงนั้นกล่าวต่อ “คือการเอาตัวรอด”
เสียงจามของใครซักคนดังขึ้น ก๊อพเดินยกมือคลำทางด้านข้างไปเรื่อย ๆ เผื่อว่าจะพบประตู
“ที่ ๆ พวกคุณจะถูกปล่อย ก็คือเขาวงกตขนาดยักษ์ – ซึ่งเต็มไปด้วยปีศาจ – พวกคุณต้องฝ่าไปจนกระทั่งออกจากเขาวงกตนี้ได้ – และก็แน่นอน – ตัวเลขบนหน้าอกของพวกคุณ – ซึ่งตอนนี้คือเลขหนึ่ง หมายถึงจำนวนชีวิต”
ก๊อพก้มหน้าลงมองเกือบจะในทันที แสงสีเขียวเป็นรูปเลขหนึ่งเปล่งออกมาจากหน้าอกของเขา
“ถ้าชีวิตคุณหมดเมื่อไหร่ – คุณจะถูกส่งกลับมาห้องนี้” เสียงนั้นกล่าวต่อ ดูจะสนุกสนานกับอาการแปลก ๆ ของคนในห้องมาก “และจะถูกขังอยู่ในนี้ ตลอดกาล”
เสียงฮือของหลาย ๆ คนดังขึ้น หนึ่งในนั้นคือซาฟิเร่ที่คำรามอย่างเหลืออด
“แกต้องการอะไรกันแน่วะ” เขาตะโกน
“ผม” เสียงนั้นแหลมสูงราวกับแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ผมแค่อยากให้พวกคุณสนุกกับเกมนี้เท่านั้นเอง”
“กรอด”
“กลับมาเข้ากติกากันต่อ – กติกาพิเศษของเราอีกข้อคือ – ผู้เล่นสามารถฆ่าแกงกันได้ – ใครที่เป็นคนฆ่าจะถูกเพิ่มชีวิตให้ตามชีวิตที่ฆ่าไป”
“หมายความว่าถ้าสู้กับคนที่มีไลฟ์ห้า แล้วล้มเค้าได้ห้าครั้ง เราก็จะได้ไลฟ์มาห้าสินะ” เสียงเรียบ ๆ ของใครซักคนที่ก๊อพไม่รู้จักเอ่ยสรุป
“ใช่แล้ว” เสียงลึกลับเอ่ยต่อ “กติกาก็มีแค่นี้แหละนะ – เอ้อ – อีกอย่าง – ทางออกของเขาวงกตนี่มีทางเดียว แล้วผมก็รับแค่ห้าคนเท่านั้นนะ”
ก๊อพนับเงียบ ๆ ในใจ – คนในห้องมีเป็นร้อย – เอาแค่ห้าคน นี่มิถูกฆ่ากันตายไปหมดเลยหรือ
“โอเค – หมดเรื่องจะพูดแล้ว – ผมต้องขออนุญาตรมแก๊สพวกคุณ – แล้วพวกคุณจะฟื้นขึ้นในเขาวงกตเอง – ขอให้ทุกท่านสนุกกับแบทเทิ่ลรอเยี่ยวของเรานะครับ”
“รอยัล” กัมแก้เบา ๆ ก่อนที่ทุกคนจะได้ยินเสียงเหมือนอะไรลั่นดังกริ๊ก
ฟู่!!!
เสียงเหมือนควันอะไรซักอย่างกำลังไหลทะลักออกมาจากพื้น ก๊อพสูดมันเข้าไปเต็มที่ และรู้สึกปวดในหัวเกือบจะในทันที เด็กหนุ่มโซเซและล้มลง ขณะที่คนอื่นก็มีสภาพไม่ต่างกัน
“บ้าที่สุด...”
เสียงหัวเราะกึกก้องของไอ้บ้านั่นดังกลบสติที่เลือนรางของเขาจนวูบดับไป...
