ขุด
จากการที่ตามอ่านกระจู๋เปิดใจ 20-30 หน้าที่ผ่านมา
มีเรื่องอยากพูดมากมาย แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเริ่มตรงไหน
แต่มีสิ่งนึงที่อยากฝากเอาไว้ให้อ่านกัน
มันเป็นบทความอันนึงที่เอามาจากเว็บศาสนา
เป็นบทความที่มีส่วนให้ผ่านเรื่องราวเลวร้ายบางอย่างในชีวิตมาได้
ถ้าอยากจะให้มันหยุดอยู่วินาทีนั้นตลอดไปก็ต้องเป็นทุกข์ ผิดหวัง เสียใจ
เพราะเวลามันเดินไปข้างหน้าทุกอย่างมันก็เปลี่ยนแปรไป
แม้แต่ร่างกาย จิตใจของเราเองเราก็ยังไม่สามารถบังคับมันได้
บอกมันให้ ไม่ต้อง กิน ไม่ต้อง นอน ไม่แก่ ไม่เจ็บ ได้ไหม
ถ้าเราไปยึดติด ไม่รู้ว่ามันจะเสื่อม
เราก็ต้อง หงุดหงิด ทุกข์ เสียใจ สลายตัวไปพร้อมกับมัน
แล้วหมายความว่า เราจะปล่อยมันให้มันเป็นไป ไม่สร้างอะไรขึ้นมาเลยหรือ
ไม่ใช่
เราสามารถที่จะสร้าง และบำรุงรักษา ให้มันคงอยู่นานขึ้นได้
ตามปัจจัยพลังงานเท่าที่เราจะมี และที่เราจะให้กับมันไปได้
แต่ก็ต้องไม่เผลอ ประมาท มีสติระลึกว่า เดี๋ยวมันก็ต้องดับไป
ไม่ประมาท ก็คือ พึงรักษาอยู่เสมอ (อย่างไม่อยากให้เธอไว้ใจ)
ไม่ประมาท ก็คือ พึงระวัง อย่าไปยึดติด (เพราะโลกไม่ใช่ของเรา)
พระพุทธเจ้า ไม่ได้ห้ามไม่ให้รัก
รักได้ และพระองค์สนับสนุนความรัก ...แต่ให้รักแบบพรหม
คือ เลี้ยงหมา ด้วยความปรารถนาดีต่อมัน ไม่อยากให้มันมีทุกข์
เจ็บป่วยพาไปหาหมอ ยินดีเมื่อมันแข็งแรงโตวัย และวางเฉยเมื่อถึงคราวต้องจากกัน
เคยมีคนย้ำเสมอว่า ทุกอย่างต้องมีวันเปลี่ยนแปลงในสักวัน
คนเราอย่างไร ก็ต้องจากกัน ไม่จากเป็น ก็จากตาย
เมื่อถึงวันที่ต้องจากกันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ก็ต้องทำใจให้ได้ นะ
ใจตัวเราเองยังบังคับไม่ให้เสียใจไม่ได้
ใจคนอื่น ยิ่งบังคับให้รักเราในวันที่เค้าหมดรักเราแล้ว ไม่ได้ยิ่งกว่า
ปล. ไม่รู้จะแปะไว้ในไหนของเว็บดี เอามาแปะตรงนี้ล่ะกัน
ปล2. เอามาจากเว็บไหนไม่รู้ เก็บไว้นานแล้ว จำไม่ได้
