ฉันมีไดอารี่เก่าๆ
มันกอบเกี่ยวความเหงาของคืนวันก่อนๆ
ในโมงยามที่ปวดปร่า..ตัวอักษรยังบอกเล่าราวบทละคอน
ดั่งการเดินทางของฝันสีอ่อน..ที่คืนย้อนเวลาของวันวาน
ในวันนั้น..ที่ฟ้าพราวความรู้สึก
หยดรอยหมึก...ว่ากล่าวเรื่องราวที่พ้นผ่าน
กลางแนวของป่าแห่งฝัน..ที่ละอองฝันเริ่มผลิบาน
หนึ่งหน้านิทาน.....ที่วันนั้นฝันโปรยปัน
กาลครั้งหนึ่ง..ฟ้าครึ้มเมฆหม่น
สองชีวิตผู้หว่านปนบนทางสายฝัน
จับมือกัน....ก้าวเดินตามลายแทงแสงตะวัน
สุดท้าย..เป็นฉัน..ถูกทิ้งนอนกลางผืนดิน
กลางป่า...โดดเดี่ยวไร้ผู้คน
ร้าวล้าหัวใจปร่าปน...จนเกือบสิ้น
เหลือเพียงฉันคนเดียว..ปีกไม่แข็งพอจะบิน
ร่วงหล่นริมผาหิน...มลายสิ้นซึ่งผู้คว้าฝัน
หยิบไดอารี่เล่มเก่าวางใต้หมอน
วางมือแล้ว....กับบทตอนของผู้เคยกล้าหาญ
ที่คงอยู่ ณ ตอนนี้ คงมีแต่ลมหายใจที่เป็นพยาน
...ว่าหนึ่งคน...ที่ไร้ฝันยังไม่ตาย..
-----
แต่งไปแต่งมา ไหงเป็นงี้
