เคยมีความคิดว่า
ตายๆไปซะยังดีกว่า อยู่ไปเพื่ออะไรพ่อแม่เค้ารักพี่มากกว่าเรา เค้าทุ่มเทดูแลพี่มากกว่าเรา เรามันก็แค่ลูกที่เกิดมาทีหลัง บางครั้งเวลาที่ได้ยินแม่บอกกับเราว่า ไม่น่ามีลูกเลย มีทำไมก็ไม่รู้ มันเจ็บนะ มันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาแทงตรงหัวใจ รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ รู้สึกน้ำตามันเอ่ออยู่ข้างใน แต่ก็ไม่ไหลออกมา เพราะนิ้งปิดกั้นพอสมควร ไม่อยากให้ใครรู้หรอกว่าเราอ่อนแอ ต้องทำเข้มแข็งเข้าไว้ พ่อเวลาที่พี่ช่วยทำอะไรให้ ที่เราทำไม่ได้ พ่อมักจะพูดเสมอ ลูกชายนี่มันดีจริงๆ ลูกสาวมันทำอะไรไม่ได้เลย รู้มั้ยมันเจ็บขนาดไหน
เราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ พร่ำบอกตัวเองเสมอ แต่ว่ามันก็ยังไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
พ่อแม่ไม่เข้าใจเรา มันคือความจริงเลย ใครบอกว่าพ่อแม่เข้าใจลูกเสมอน่ะ นิ้งไม่เคยเชื่อหรอก พ่อน่ะเวลามีอะไรให้เราช่วย ก็จะมาอ้อน มาพูดดีๆกับเรา พอเราบอกว่า ไม่ทำให้ ไปไกลๆเลย ความจริงคือ เราไม่อยากให้เค้ามาคอยดูเวลาที่เราจะช่วยเค้า แต่สิ่งที่เค้าคิดคือ ลูกมันเลว แค่นี้ทำให้พ่อไม่ได้ พ่อจะด่าเรา เราผิดด้วยหรือ ที่เราไม่อยากให้เค้ามาคอยจ้องเรา ผิดมากไหม ที่เป็นคนแบบนี้ พ่อจะด่าเราไปเรื่อยๆ เถียงไม่ได้ ไม่ใช้เพราะเค้าพูดถูก แต่คำพูดมันไม่ออกมา ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ความรู้สึกมันวนอยู่ในหัว ยิ่งเราพูด เค้าก็ยิ่งว่า อยู่เฉยๆดีกว่า แต่พ่อคิดว่า เราไม่สนใจที่เค้าว่าเลย เป็นงั้นไป นี่หรอ เข้าใจลูกดี
เหงา อ้างว้าง มีชีวิตอยู่โดยไม่มีคนที่เข้าใจเรา มันรู้สึกเปล่าเปลี่ยวแค่ไหน เข้าใจดีเลย มีเรื่องมากมาย ที่บอกใครไม่ได้ เพราะบอกไปเค้าก็ไม่เข้าใจ เพื่้อนก็มีแต่เพื่อนประเภท คบไว้คุยเรื่องดารา คบไว้คุยงั้นๆ ไม่มีเพื่อนที่รับฟังเราจริงๆเลย เพื่อนนิ้งน่ะ มันก็มีแต่แบบนี้แหละ เพื่อนที่เข้าใจเราก็อยู่คนละโรงเรียน นานๆจะได้คุยกันที เวลาที่ไม่สามารถบอกอะไรกับใครได้ มันรู้สึกอ้างว้่างเกินบรรยายเลยล่ะ
ไม่เคยดีในสายตาใคร พ่อแม่บอกว่าลูกไม่รักดี ขี้เกียจ หน้าอย่างนี้จะได้ดีหรอ เราอยากพิสูจน์ให้เค้าเห็น เราพยายามแทบตาย พอได้เกรด4มา เค้าเงียบ แล้วพูดต่อว่า โชคดีจริงๆ สงสัยข้อสอบจะง่าย ใช่สิ เราคงไม่มีความสามารถเลยในสายตาพ่อแม่ นั่นสินะ หน้าอย่างเราจะไปมีอะไรดี อยากจะเก่ง จะเด่นกับเค้าบ้าง แต่ทำเท่าไรก็ไม่เคยจะได้เป็นหนึ่งในสายตาใคร มันรู้สึกเจ็บใจ เจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก เวลาที่เราพยายามแทบตาย แต่สุดท้ายก็ยังแพ้เพื่อนอยู่ดี เพื่อนที่มันเก่ง มันไม่ต้องพยายามอะไรมากมาย มันก็ชนะเราอยู่ดี เราก็ชื่นชมมัน แต่ยังไงก็เจ็บใจอยู่ดี
โลกนี้มันไม่มีอะไรดีหรอก อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีหรอก ทั้งๆที่อยากจะให้ใครเห็นเรา เข้าใจเรา แต่ยิ่งพยายาม ก็เหมือนกับยื่งเจ็บปวดกว่าเดิมเป็นไง ยกแต่เรื่องแย่ๆมา ตัดบทตรงนี้เลย ขี้เกียจพิมพ์ จริงๆจะพูดถึงตอนที่ทำไมถึงเลิกความคิดแบบนี้ แต่ไว้โพสหน้าแล้วกัน
//เพิ่มเติม ขณะที่พิมพ์โพสนี้อยู่ น้ำตาคลอค่ะ แม่กำลังจัดของอยู่ข้างๆ แม่ยังไม่รู้เรื่องเลย แล้วยังมีอีกเรื่องที่ไม่ได้ทำให้อยากตาย แต่เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกว่า ทำไมพ่อเราทำแค่นี้ให้ลูกทำไม่ได้หรอ แค่เรื่องเลิกบุหรี่เนี่ย บอกมากี่ปี ก็ยังทำหูทวนลมเหมือนเดิม
