พ่อผมนอนอยู่ข้างๆ ตอนนี้เลย เพราะเพิ่งขึ้นมาจากประจวบเมื่อตอนบ่าย
ไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกัน แกกินเบียร์ไปสองขวดก็นอนแล้ว
ไม่เคยเกลียดพ่อเลย และพ่อนี่ก็คือฮีโร่ในชีวิตเลย
พ่อเป็นคนขยันมากๆ สู้ชีวิตจนทำให้ลูกๆ มีกินมีใช้ทุกวันนี้
จากชาวนา มาเป็นช่างเย็บผ้า แบกผ้าชิ้นจากสำเพ็งขึ้นหัวลำโพงเอาผ้าไปขายเกือบทั่วประเทศ
ตอนนี้สบายแล้ว มีบ้านมีรถ มีเงินให้ลูกใช้ไม่ต้องกลัวลำบาก
แม้พ่อจะกินเหล้า แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่พ่อเคยขอไว้กับลูกว่าขอเถอะ
ได้รู้ประวัติว่าทำไมพ่อต้องกินเหล้า ผมก็ไม่ว่าอะไร
พ่อตอนนี้ก็เลิกเหล้าไปแล้วนะ แต่ยังกินเบียร์อยู่
ไม่เกี่ยวกับเรื่องฆ่าตัวตายอะไรหรอก แต่เห็นมีเรื่องพ่อกินเหล้าาอยู่ด้วย เลยอยากเล่า 
เรื่องของเรื่องก็คือ...
ความคิดเกี่ยวกับโลกอันแสนเพอร์เฟ็กต์แบบเด็กๆ ของผม
เกลียดเหล้า เกลียดบุหรี่ เกลียดยาเสพติดเป็นที่สุด
* หาผู้ชาย "แท้ๆ" เป็นอย่างนี้น้อยมาก
ประมาณ 1 คนจากประชากรชายแท้ๆ 100,000 คนเห็นจะได้
เกลียดชนิดที่ว่า จมูกจะ sense กับกลิ่นพวกนี้เป็นพิเศษ
ใครสูบบุหรี่มา ใครกินเหล้ามา ถ้ายังไม่เกิน 8 ชั่วโมงผมรู้หมด
แล้วคนที่เกลียดนี่ กลิ่นจะแบบว่า สุดจะทน เข้าใกล้ไม่ได้
เคยมีน้องหอสูบบุหรี่ พูดตรงๆ ก็แล้ว เขียนแปะด่าก็แล้ว มันก็ยังเฉย
ผมเลยทำเรื่องถึงโรงเรียน
สรุป น้องนั้นโดนเรียกผู้ปกครองเรียบร้อย
หลังจากนั้น ก็ไม่เคยมาสูบให้เราได้กลิ่นอีกเลย (แต่ก็ยังสูบ)
