เคยคิดน้อยใจอยากฆ่าตัวตาย.............สุดท้ายได้แค่คิด
ตอนเด็กๆ เวลาทะเลาะกับพ่อแม่หรือพี่สาว........น้อยใจ คิด ตายให้มันรู้แล้วรู้รอด!!!
บางทีอยากให้คนที่ทำให้เราเจ็บช้ำใจรู้สึกผิดไปจนตาย
บางทีแค่อยากรู้ว่าถ้าเราตายแล้ว จริงๆ จะมีใครสนใจใยดีเราบ้างไหม
- จะเอาเชือกผูกคอแขวนให้ลิ้นจุกปาก คงทรมานน่าดู
- จะเอามีดเชือดตัวเอง ก็เสียวไส้ใจไม่กล้าพอ กลัวเจ็บปวด
- จะเดินออกไปให้รถชน ก็สงสารคู่กรณี ต้องมาซวยเพราะเรา
- จะกินยาฆ่าตัวตายก็กลัวคนมาช่วยล้างท้องทัน
- จะโดดน้ำ ก็ดันว่ายน้ำเป็น
คิดฟุ้งข้ามช็อตการฆ่าตัวตายไปที่หลังจากที่เราตายแล้ว
เราจะเป็นวิญญาณที่มองดูโลกนี้อยู่ห่างๆ อยากทำอะไรก็ทำไม่ได้ ได้แค่มองดู
เราคงเห็นน้ำตาแม่นองหน้า เราคงอยากบอกว่าไม่ต้องห่วงเราไปสบายแล้ว
เราคงบอกแม่ไม่ได้ เราคงทำให้แม่คลายจากความทุกข์โศกไม่ได้
ท้ายที่สุดแล้วในเบื้องลึกของจิตใจรู้ว่าพ่อแม่รักเรามากเพียงใด
ถึงแม้จะเป็นการอุปทานไปเองว่าท่านรักเรา แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นจริงคือ "เรารักท่าน"เราทนไม่ได้ที่จะเห็นน้ำตาพ่อแม่ เราทนไม่ได้ที่จะทำให้พ่อแม่เสียใจ
เราเห็นพ่อแม่เสียใจ เราเสียใจมากกว่าร้อยเท่าพันเท่า
เราเห็นพ่อแม่ทุกข์ เราพร่ำโทษตัวเองว่าทำไมช่วยอะไรท่านไม่ได้เลย
ฉะนั้นแล้วเรายอมเป็นฝ่ายเสียใจจากความพลั้งเผลอในบางคราของท่านจะดีกว่า
ฉะนั้นแล้วเรายอมอภัยให้กันจะดีกว่า
ฉะนั้นแล้วเราปล่อยวาง ไม่ถือสากันจะดีกว่า
ฉะนั้นแล้วเราทำใจให้สบายจะดีกว่า
นี่คือprocessทั้งหมดของสมองในวัยเด็ก
มีสิ่งหนึ่งที่ติดค้างในใจเด็กคนนึ้มาตลอด คือการเห็นพ่อแม่ทำงานหนักและหนักมาก โดยตนรับรู้ว่า "แม่คิดจะมีลูกเพียง3คน แต่ผู้เป็นย่าขอไว้ให้ลองมีอีกสักคนเผื่อเป็นผู้ชาย แม่จึงยอมตั้งท้องและมีเราออกมา" ในความคิดเราตอนนั้นคือ 2 คนทำมาหากินเลี้ยงลูก 4 คน หากไม่มีเราซักคนพ่อแม่คงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้
ความคิดสั้นๆ "ถ้าไม่มีเราคงลดภาระพ่อแม่ไปได้มากโข"
เห็นแม่เครียดกับงาน ทำงานเหนื่อย สงสารแม่ จนวันหนึ่งพูดทีเล่นทีจริงออกไปว่า
เรา "ม๊าเหนื่อยมั้ย"
แม่ "เหนื่อย แต่ก็ต้องทำ"
เรา "ทำงานเลี้ยงลูกตั้ง4คน คงเหนื่อยมาก"
แม่ "แค่เหนื่อยกาย ยังพอทนไหว"
เรา "ถ้าม๊ามีลูกแค่3 คน คงจะดี คงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้"
แม่น้ำตาคลอเบ้า "ม๊าไม่น่าเล่าให้ปาล์มฟังเลย ถ้ารู้ว่าลูกจะคิดอย่างนี้ม๊าจะไม่เล่าให้ฟัง"
...............ความเงียบเข้าปกคลุม...............
แม่เบือนหน้าหนีพร้อมพูดทิ้งท้ายไว้ว่า "อย่าคิดอย่างนี้อีกนะลูก"
เราจุกพูดไม่ออก รู้สึกว่าทำสิ่งเลวร้ายลงไปมาก
เพราะความคิดบ้าๆ พาปากของเราพูด ทำให้แม่เสียน้ำตา
เราเป็นลูกที่แย่มาก ปล่อยให้วาจาเฉือนใจแม่ได้ลงคอ
มีบ่อยครั้งที่ความคิดไม่ลงรอย เรายอมทำตามความต้องการของแม่ เพราะเรารู้ว่าหากเราดื้อดึงจะทำให้แม่ทุกข์ใจ และการที่เราเห็นแม่ทุกข์ใจเราทุกข์กว่าการยอมทนทำสิ่งที่แม่ต้องการ (ทางเลือกในชีวิตบางครั้งต้องเลือกระหว่างทุกข์มากกับทุกข์น้อย)
เรารักท่าน
เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะอยู่ต่อไป
อยู่เพื่อให้เราได้ทำอะไรเพื่อท่านบ้าง
[/size]
