เรื่องราวของคนหน้าแตก - เสียหน้า

แอบอ้างจาก: YL_Studio ที่ 27 พ.ค. 2006, 22:04 น.

เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้วล่ะ ยาวหน่อยนะ.....

*******************
สมัยที่ผมเล่นดนตรีอยู่ที่ร้านอาหารมีดนตรีบรรยากาศดีแห่งหนึ่ง อย่ารู้เลยนะว่าที่ใหน .
เอาเป็นว่าเป็นจังหวัดทหารบกก็แล้วกัน
ในร้านอาหารแห่งนั้นได้มีดนตรีบรรเลงในตอนเที่ยงถึงบ่ายสองทุกวัน
และบรรดาผู้ที่มาใช้บริการก็เป็นระดับนายทหารผู้ใหญ่ชั้นสัญญาบัตรทั้งนั้น
วันนั้นมีแขกอยู่ประมาณ 6 หรือ 7 โต๊ะนี่แหละ เขาก็นั่งทานไปพลางนั่งคุยไปพลาง
เสียงคุยก็ไม่ดังมาก นักร้องนักดนตรีก็ร้องบรรเลงกันเบาๆ
แอร์ก็เย็นสบาย เรียกว่าเป็นสถานที่ ที่มีระดับแห่งหนึ่งล่ะ
นักร้องก็หมุนเวียนเปลี่ยนกันขึ้นไปร้องคนละสอง สามเพลง
   จนถึงคิวของนักร้องสาวสวยคนหนึ่ง วันนั้นเขาเป็นหวัดนิดหน่อย
คือเป็นไม่มากเท่าไรนักและไม่อยากหยุดงานด้วยเพราะกลัวเสียรายได้
วันนั้นก็แน่นจมูกธรรมดาๆ ส่งโน้ตเพลงเสร็จ พอเพลงขึ้น เขาก็เดินขึ้นเวทีมาร้อง
รู้สึกจะเป็นเพลงไทยลูกกรุงเก่าๆนี่แหละ ชื่อเพลงอะไรจำไม่ได้
จำได้แต่คำร้อง....ที่ว่า ....อนาถเหลือล้ำบัวบานเหนือน้ำ อยู่ห่างคน ลับตาอยู่จนกลางบึง ....
อะไรประมาณนี้...เพลงก็เพราะมากคนร้องก็สวย.
ทีนี้พอดนตรีถึงท่อนโซโล่ ผมก็บรรจงกรีดนิ้วบนคีย์เปียโนบรรเลงอย่างนิ่มนวลที่สุด..
นักร้องสาวสวยของผมดันมาคันจมูกยุบยิบๆๆบีบจมูกแม้มปากอย่างไรก็ไม่หาย
ทำท่าจะจาม....ไม่จาม..จาม..ไม่จาม....เอ้า....จามดีกว่า เผื่อจะโล่งจมูก
แต่เพื่อมารยาทที่ดีงามของกุลสตรีไทย และตัวเองก็เป็นทหารหญิงยศก็ไม่ใช่ย่อย.....
จึงค่อยๆถอยหลังเข้าไปใกล้กับฉากเวที คือพยายามให้ห่างผู้ฟังให้มากที่สุด
เพื่อที่เสียงจามจะไม่ได้ไปรบกวนโสตประสาทในการฟังและทานของคนข้างล่าง
และประมาณการณ์ว่าจะพยายามกลั้นเสียงจามให้ได้มากที่สุด...
โดยหารู้ไม่ว่านั่นแหละจะทำให้เจ้าหล่อนยิ่งแย่ที่สุด............เอ้า....เรามาดูกันต่อ.....
เจ้าหล่อนบรรจงกระมิดกระเมี้ยนเอามือซ้ายป้องที่ปากเพื่อเตรียมจามและหันหน้าก้มไปทางใหล่ขวา.....
เพราะว่ากลัวเสียงจามจะเข้าไมค์..... นึกภาพดูหรือจะทำท่าตามก็ได้....
แล้วเอามือขวาที่ถือไมค์ไพล่ไปใว้ข้างหลัง หัวไมค์ก็ห้อยลงมาถึงก้น
ได้ตำแหน่งรับเสียงพอดี .( ขออภัยก่อนนะถ้าไม่สุภาพ )
ในที่สุด ทนคันจมูกยุบยิบๆไม่ใหวก็ได้ปล่อยจามออกมาโดยที่พยายามกลั้นไปด้วย..
แต่เสียงทางหลังมันดันไปออกพร้อมกับเสียงจามที่เจ้าหล่อนเอาไมค์ไปป้วนเปี้ยนๆ
ซึ่งเสียงดังหนักกว่าข้างบนอีก....แถมไมค์ก็ไม่ได้ปิด เพราะไม่มีที่เปิด-ปิดเสียง
.......ฮั๊ด...เช๊ย+แป๊ดดด!!! .............อุ๊ย!!!....
ลองนึกสภาพเสียงผายลมออกลำโพงที่มีเอคโค่ดูซิ
แป๊ด!..แป๊ด!..แป๊ด!..แป๊ด!...แป๊ด..........ทำไงล่ะทีนี้ สายตาทุกคู่ในร้านต่างหันมามองบนเวทีกันเป็นตาเดียว
นักร้องสาวสุดสวยยืนตะลึงทำตาโตไปสักพักรีบวางไมค์ลงจากเวทีทันที
ส่วนแขกผู้มีเกียรติทุกๆท่านรวมทั้งทั้งนายพลนายพันไม่ต้องเป็นอันรับประทานอาหารกันแล้ว
เพราะห่วงแต่หัวเราะ.ต่างก็วางช้อนวางแก้วกันหมด
ผมก็หัวเราะจนต้องร้องไห้เพราะความขำ ขำที่ตดเป็นเสียงเอ็คโค่......
ผล....เจ้าหล่อนลาหยุดงานไปเกือบ 10 วัน
หลังจากนั้นเจอหน้าเขาก็ถามว่าไหงปล่อยให้มันออกมาได้ล่ะ...เขาตอบว่า.มันออกมาเอง...
ก็หนูกลั้นข้างบนแต่มันดันมาดังข้างล่าง......ไม่รู้จะห้ามมันยังไง
...

ปวดท้องค่ะ

ตดเสียงเอคโค่ กร๊าก

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องราวของคนหน้าแตก - เสียหน้า (อ่าน 69173 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้