แปลไม่อ่อก
ระดับเจ็ด "ผู้ปล่อยตัว"
ถึงจุดหนึ่ง "ไทป์เจ็ด" จะเริ่มพบว่าสิ่งที่ตัวเองแสวงหาไม่ได้นำความสุขมาให้ แต่กลับให้แต่ความทุกข์ ความรู้สึกนี้อาจทำให้ "ไทป์เจ็ด" หลุดพ้นได้ แต่ถ้าความวิตกกังวลเหนือกว่า หรือพวกเขาได้พบกับความเจ็บปวดที่มากเกินจะรับไหวแล้ว พวกเขาจะกลับกลายเป็นผู้ปล่อยตัว ทำอะไรก้าวร้าว ไร้เหตุผลเพื่อระบายความวิตกกังวล
การระบายอารมณ์อย่างไม่มีขอบเขตนำมาซึ่งปัญหา แต่อย่างไรก็ตาม อาการของพวกเขาแสดงออกถึงความเป็นเด็ก และขาดวุฒิภาวะ และยากที่ใครจะทำพวกเขาได้นาน ๆ ถึงขั้นนี้ กลไกที่ "ไทป์เจ็ด" ใช้ป้องกันความปวดร้าวได้ทะลายลงมาแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็ต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้น ในขณะที่ไม่มีพลังเหลือพอที่จะต่อต้านมัน พวกเขาต้องเปลี่ยนไปใช้ อาการซึมเศร้า แทนอย่างคนไทป์อื่น ๆ ซึ่งพวกเขาไม่คุ้นเคยมาก่อน มันจึงเป็นความรู้สึกที่เจ็บแสบมากสำหรับ "ไทป์เจ็ด" พวกเขาต้องการหนีสภาพนี้ไปให้ได้ พวกเขาไม่รู้สึกโรแมนติกกับความทรมานเหล่านี้แต่อย่างใด พวกเขาต้องการกลับไปหาสังคมเพื่อหลีกหนีความรู้สึกนี้เสีย แต่มันยากแล้วเพราะพวกเขาเสียสมดุลทางอารมณ์ไปหมดแล้ว มีทางเดียวคือต้องกลายเป็นคนวิปลาสไป
ระดับหก "นักบุญคนสำคัญ"
ในระดับนี้ "ไทป์สอง" ดิ้นรนหารัก และเริ่มหาอย่างคนหน้ามืด ความต้องการส่วนตัวของพวกเขารุนแรงร้าวร้อนขึ้น แต่ยังกดเก็บไว้ พวกเขาดิ้นรนหาอะไรสักอย่างที่เป็นสัญลักษณ์ที่แทนความรักที่คนอื่นตอบกลับมา พวกเขาเรียกร้องความสนใจอย่างไม่เลือกหน้า พวกเขาเข้าร่วมทุกสถานการณ์ที่ตนอาจมีโอกาสได้รับรักตอบ พวกเขาเข้าร่วมกิจกรรมทางสังคมทุกอัน และอยากรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น บางทีก็มีอาการปลดปล่อยทางเพศ พยายามทำให้ตัวเองเป็นที่ดึงดูด เพราะนั้นหมายถึงการเป็นคนที่มีคนอื่นรัก
พวกเขาไม่รู้ตัวว่าคาดหวังจากคนอื่นมากไป พวกเขาโกรธถ้าใครไม่ยอมให้พวกเขาเข้าไปยุ่มย่ามชีวิตส่วนตัว ยิ่งเสือกเท่าไร คนอื่นก็ยิ่งวิ่งหนี และยิ่งทำให้ "ไทป์สอง" รู้สึกขมขื่นเพราะมันทำร้ายความรู้สึกของการเป็นคนสำคัญของเขาไป พวกเขามักระบายอารมณ์ด้วยการ กินจุ ดื่มเหล้า ใช้ยา แต่ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีคนรัก
คัดมาแต่ใจความ ตามรสนิยมส่วนตัว
อ่านหลายๆอัน ไหงมันมีแต่เรื่องยา ซะแทบทุกไทป์เลย
