ผมเข้าใจนะ
ผมก็คิดอย่างนั้น
นิทานเรื่องนี้ก็เคยอ่าน
แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า
ของผมมันต่างไป...
ผมเป็นแค่เด็กสกปรกๆ คนนึง
เดินมาเจอดอกไม้สวยที่สุดในความคิดของผมเหมือนจะบังเอิญ
ผมคิดว่าดอกไม้ดอกนี้จะอยู่กับผมตลอดไป ไม่แห้งไม่เหี่ยว
แต่วันนี้ดอกไม้นั้นไม่อยู่กับผมแล้ว
ไม่ใช่เธอมีกระถางใหม่แจกันใหม่
บางทีเหมือนผมจะแพ้เกสรทำให้น้ำหูน้ำตาร่วงอยู่บ้าง
บางทีเหมือนผมจะทำให้เธอกลีบช้ำใบช้าอยู่บ้าง
จนในที่สุดเราก็เหมือนจะตัดใจได้ว่า
ฉันไม่อยากให้เธอแพ้เกสรอีกแล้วนะ
ฉันก็ไม่เคยอย่างทำให้เธอช้ำหรือไม่สดใสนะ
เราจึงตัดสินใจกลับไปอยู่ที่เดิมของแต่ละคน
แต่สำหรับผมตอนนี้มันเคว้งจนบอกไม่ถูกเลย
จากที่มีคนมาจุดประกายชีวิต เฮ่อ... ไม่รู้จะอธิบายยังไง
บางทีก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไร
ถ้ารู้คงพอจะรักษาไ้ด้
นี่ได้แต่ปล่อยให้เวลาเยียวยา
