จริงๆแล้ว เค้ามีตลาดหมาที่บ้านท่าแร่
หมู่บ้านนี้ห่างจากตัวเมืองยี่สิบกิโล ทางไปนครพนม
คนท่าแร่ส่วนมาก เป็นคนไทยเชื้่อสายญวน (เวียตนาม) อพยพย้ายถิ่นมาตั้งรกรากอยู่นานมาแล้วล่ะ น่าจะร้อยปีกว่าได้ รุ่นปู่ รุ่นทวดนู่นแหละ
วัฒนธรรมการกินหมา เท่าที่เคยรู้น่าจะมาจากเมืองจีน
ญวนบางกลุ่ม ก็อพยพมาจากจีนไปอยู่เวียตนาม แล้วน่าจะรับไอ้วัฒนธรรมนี้สืบต่อกันมา
ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมถึงกิน กินแล้วโป๊ว อะไรรึเปล่า
ผมตั้งข้อสังเกตว่า (เมื่อก่อนนะ) ถ้าเป็นชุมชนคนไทยพื้นถิ่นจริงๆ เค้าไม่กินกัน อันนี้เห็นได้ทั่วไปทุกอำเภอ ทุกจังหวัด
จังหวัดอื่นๆ ก็มีกินหมานะ แต่ที่ท่าแร่มันมีตลาดน่ะ ขายกันจะๆ แล้วก็มีการส่งออกหมาด้วย ขนมาเป็นคันรถ เห็นแล้วก็ได้แต่สงสาร
ตอนเด็กๆ ผมเรียนที่ท่าแร่ ก็น่าจะเคยได้กินโดยไม่รู้ตัว
ตอนเป็นวัยรุ่น เพื่อนชวนกิน ก็กินโดยรู้ตัว
ตอนนี้ ไม่กิน
ทั้งจังหวัดก็เห็นกินกันที่ท่าแร่นั่นแหละครับ เนื้อหมาจริงๆแล้วหายากในตลาดสกลนคร ฉะนั้นคนที่มาเที่ยวในเมืองสกล หรืออำเภออื่นๆ ถ้าไม่ได้เสาะหากันจริงๆ ไม่มีโอกาสได้ลิ้มลองแน่ครับ ไม่ต้องกลัว
จะมีก็กลุ่มแรงงานบางกลุ่ม ที่มีวัฒนธรรมกินหมาติดในสายเลือด กินเหล้ากันที ก็ต้องหาหมามากินโดยการตี ดื้อๆเลย อันนี้ เห็นที่กรุงเทพก็มี ไม่ใช่คนสกลด้วย
แต่ อีกนิดนึง จะจบละ
ถ้ามาสกลจริงๆ แนะนำเนื้อวัวโพนยางคำ ครับ เป็นสินค้าส่งออก(นอกจังหวัด) ที่ขึ้นชื่อ และโคตรอร่อยเลยครับ
